24.12.09

Έχω έναν μικρό φίλο που τον αγαπάω πολύ!



Μου έστειλε λοιπόν ένα δωράκι. Είμαι σίγουρη ότι το σκάρωσε μετά που παρακολούθησε κάποιο επεισόδιο των Flinstones και είμαι σίγουρη ότι έχει πάρει στοιχεία από αυτά που είδε, αλλά έχει αυτοσχεδιάσει κι όλας. Είναι μόνο 7 χρονών. Ότι έχει αρχίσει να μαθαίνει να γράφει. Καταφέρνει να μας εκπλήσσει κάθε φορά μ' αυτά που κάνει.
Το μόνο που του εύχομαι είναι να χει στη ζωή του όση τύχη κι όση ευτυχία μπορεί να αντέξει. Και σε μας, να 'μαστε κάπου γύρω να τον βλέπουμε να μεγαλώνει και να παίρνει στη ζωή ό,τι του αξίζει!
Να 'σαι καλά μικρέ μου «βλάκα». Και επειδή δεν θα 'χω την ευκαιρία να σου τραγουδήσω live το τραγούδι που σ' αρέσει, το βάζω εδώ για να το ακούσεις μόνος σου.

Καλές γιορτές!

14.12.09

Η ώρα του Μποτρινάκη

Τον τελευταίο καιρό έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να βλέπουν ριάλιτι με μαγειρικές. Άσχετοι μαγειρεύουν, καλούν άλλους άσχετους να δοκιμάσουν και ξεκατινιάζονται ποιος είναι ο πιο μεγάλος σεφ... Αν το 'χω καταλάβει σωστά, γιατί μιλώ μόνο απ' όσο έχω δει στα τρέιλερ. Μπλιαχ...

Ο Gordon Ramsay όμως; Άλλο πράμα!!! Για κακή του τύχη, έπεσε στον ΣΚΑΪ και σιγά μην τον δει κανείς... Ήρθε όμως ο Μποτρίνι να καλύψει το κενό στο prime time για τις μάζες. Χάλι μαύρο! Και ο Ramsay στημένο φαίνεται, αλλά κρατάει τα προσχήματα και το ενδιαφέρον. Ο Μποτρίνης... χάλια και με επιβεβαίωση. Γνωστοί, μας μετέφεραν όλο το σκηνικό που στήνεται για της βραδιά που μένουν κατευχαριστημένοι οι πελάτες. Anyway, έκανα ένα πρόλογο απαραίτητο για να προχωρήσω στο προκείμενο.

Από όταν ξεκίνησε αυτός ο χαμός λοιπόν, κυρίως με τον Μποτρίνι, δεν έχουμε ευχαριστηθεί ταβέρνα. Όπου κι αν πάμε για φαγητό, έρχεται η ώρα του Μποτρινάκη -έτσι την έχουμε ονομάσει. Η ώρα που ο αρχιτέτοιος, συνήθως και ιδιοκτήτης, παρατάει τα παϊδάκια των επόμενων να καίγονται και γυρνάει στα τραπέζια ρωτώντας πόσο ευχαριστημένοι είμαστε. Πήγαμε να παραγγείλουμε τις προάλλες και μέχρι να μας εκθειάσει ένα ένα τα πιάτα ο αφεντικός, μας πέρασε η όρεξη και πήγαμε κατ' ευθείαν στο γλυκό!

Και μετά, κάθε 15 λεπτά περίπου, επίσκεψη στο τραπέζι. «Περνάτε καλά;», «Σας αρέσει το φαγητό;», «Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε;»...

Ναι ρε φίλε... Υπάρχει... Να μ' αφήσεις στην ησυχία μου να μασήσω το ρημαδιασμένο το παΐδι. Που μόλις με δεις να πιάσω το κόκκαλο σε πιάνει ο οίστρος να επιβεβαιωθείς ότι με έχεις ανεβάσει στα ουράνια με τη μαγειρική σου... Τη σαλάτα τουρλού με ό,τι λαχανικό υπάρχει στην οικουμένη, πατάτα τηγανητή και παϊδάκι στα κάρβουνα. Ω, τι πρωτοτυπία! Ω, πόση γνώση πρέπει να χει κάποιος για να φτιάξει αυτό το υπερθέαμα; Έλεος!!! Όχι και γκουρμέ το παΐδι στα κάρβουνα!!!

*Να μου σερβίριζες φακές χωρίς φακές και να μ' αρέσανε, να σου πω... άξια...

** επόμενο post... πώς ευχαρίστως θα έβγαζα τα διαλυτικά από τα παϊδάκια και θα τα έριχνα στα κάρβουνα... f-word τους παιδότοπους μου μέσα... και έξω σε όλες τις ταβέρνες!!!