Οι 140 χαρακτήρες δεν αρκούν

Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να σχολιάσω κάποια από τα tweet που εμφανίζονται αυτές τις μέρες στο timeline μου, αλλά οι 140 χαρακτήρες ήταν λίγοι.

Μόλις τέσσερις μέρες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Κι όμως πολλοί λογαριασμοί στο twitter, από την πρώτη μέρα έχουν αρχίσει να βάζουν θέματα:

- 1 μέρα και η ΔΙΑΣ είναι ακόμα στους δρόμους
- 2 μέρες και ο φράχτης είναι ακόμα εκεί
- 3 μέρες και η Αμυγδαλέζα λειτουργεί ακόμα
- 4 μέρες και το κολαστήριο του κορυδαλλού είναι ακόμα ανοιχτό
...
Θέλουν όλοι να γίνουν τα πάντα και να γίνουν τώρα. Κι εγώ πίστεψα ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και γι' αυτό υποστήριξα. Όμως φοβάμαι ότι θα χρειαστεί κάποιος - λίγος ή περισσότερος - χρόνος για όλα.
Μαθαίνω ότι ο λόγος που τρεις αναπληρωτές υπουργοί δεν έχουν ορκιστεί ακόμα είναι το γεγονός ότι δεν έχουν θεσμοθετηθεί τα υπουργεία τους. Και η θεσμοθέτηση αυτή γίνεται με νόμο. Το νόμο όμως τον ψηφίζει η Βουλή κι αυτή τη στιγμή Βουλή δεν υπάρχει. Δεν έχει συσταθεί και δεν έχει Πρόεδρο.
Ναι, θα μπορούσε ο Τσίπρας να βγάλει τρεις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και να έχει λήξει το ζήτημα. Θέλουμε να το κάνει; Θέλουμε να ακολουθήσει την ίδια τακτική με την οποία κυβερνούσαν οι προηγούμενοι;

Δεν ξέρω τι από τα παραπάνω μπορούν να γίνουν με απλές αποφάσεις ή χρειάζονται νόμους. Αν όμως μετά που θα συσταθεί η Βουλή σε σώμα και αναλάβει το νέο προεδρείο, δεν δρομολογηθούν άμεσα τα σχετικά νομοθετήματα για όλα τα ζητήματα που περιμένουμε να βρουν λύση, τότε ναι, τότε θα υπάρχει πρόβλημα.
Κάναμε υπομονή τόσα χρόνια για να έρθει η ώρα να τηρήσει κάποιος το λόγο του στον ελληνικό λαό. Φαίνεται ότι ήρθε αυτή η ώρα. Αν χρειάζεται να περιμένουμε άλλες 20 μέρες, για να γίνουν όπως πρέπει, προτείνω να κάνουμε λίγη υπομονή.

Να σας πω όμως και την αμαρτία μου. Θα ήθελα να γίνει μια και μόνη πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Έτσι, για την αλητεία...

Ευχή ή κατάρα...

Χθες, μετά την πρώτη αναφορά στα exit polls ομολογώ ότι συγκινήθηκα λιγουλάκι. Βλέπεις είναι η πρώτη φορά που αυτό που ψήφισα ήρθε πρώτο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και με διαφορά. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που για πολλούς από εμάς δεν είναι απρόσωπος όπως ήταν τόσο καιρο οι κυβερνήσεις που πέρασαν. Είναι οι φίλοι μας, οι άνθρωποι με τους οποίους συγχρωτιζόμαστε κάθε μέρα, που έχουμε πιει μαζί ένα καφέ, ένα κρασί, μια μπύρα. Που έχουμε συζητήσει, έχουμε κάνει πλάκα, έχουμε διαφωνήσει, έχουμε τσακωθεί. Τους ξέρουμε και τους ξέρουμε καλά. Και σήμερα πια οι περισσότεροι είναι βουλευτές και κάποιοι ακούγονται και για υπουργοί.

Η μεγάλη μου ανησυχία είναι να μη με απογοητεύσουν. Όχι ως κομματικά ή κυβερνητικά στελέχη. Αυτό θα ήταν ίσως το λιγότερο. Να μη με απογοητεύσουν ως άνθρωποι. Να μείνουν οι ίδιοι, να μην αλλάξουν, να μη γίνουν ξαφνικά οι καινούργιοι Γκόρτζοι του συστήματος.

Βέβαια δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό. Όλοι αυτοί που αύριο θα είναι η κυβέρνηση και θα έχουν στα χέρια τους τις τύχες μας, δυστυχώς ανδρώθηκαν πολιτκά τα τελευταία αυτά - σάπια - χρόνια. Έμαθαν να είναι πολιτικοί μέσα σ' αυτό το σύστημα. Διδάχτηκαν πολιτική απ' αυτούς που κυβερνούσαν. Φοβάμαι να σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Το σύνθημα ήταν ότι έρχεται η ελπίδα. Αυτή την ελπίδα ψηφίσαμε, αυτή την ελπίδα έχουμε στο μυαλό μας. Την ελπίδα ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι πρώτ' απ' όλα οι άνθρωποι που πιστέψαμε και τους δώσαμε το δικαίωμα να διαχειριστούν τις ζωές μας.

Μακάρι όλα να πάνε καλά!