Μη ξεχνάτε ΠΟΤΕ την αφαίρεση...

Γυρνώντας από τις διακοπές άρχισε να με ταλαιπωρεί ένας πυρετός που «έπαιζε» μεταξύ του 37.5 το χαμηλότερο ώς 39.1 το ψηλότερο. Ανησυχία, λόγω του ότι δεν είχα τίποτα άλλο (πέρα από έναν καθε-καλοκαίρι-από-τα-air-condition βήχα) και λόγω των διαφόρων -πολλών- προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζω από ένα χρόνιο νόσημα. Μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο του πυρετού, τσουπ αρχίζει ένας πόνος στο αυτί... Χμ, σκέφτομαι... Να το! Ωτίτιδα, στην αρχή -ευτυχώς-. Αν είναι ιογενής λόγικά στα τρία εικοσιτετράωρα ο πυρετός θα πρέπει να έχει πέσει. Αρχίζω αντιβίωση και τα τρία εικοσιτετράωρα έκλεισαν χθες το βράδυ. Κι από τότε... 37.5, 37.2, 37.3, τα νεύρα μου. Σήμερα όλη μέρα τα ίδια και να σκέφτομαι «μα αφού δεν νοιώθω να έχω πυρετό».

Και ΔΕΝ ΕΧΩ!!!

Λόγω των προβλημάτων που προανέφερα, θερμομετριέμαι από το στόμα. Η θερμομέτρηση από το στόμα όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Προστίθενται τρεις γραμμές στο θερμόμετρο (και στο ψηφιακό και στο συμβατικό). Πώς έγινε τώρα και ξεχάσαμε αυτή τη λεπτομέρεια όλοι οι ενδιαφερόμενοι... θα σας γελάσω. Σημασία έχει ότι σήμερα τελικά δεν είχα πυρετό. Οπότε, για να ξέρετε: Μη ξεχνάτε ΠΟΤΕ την αφαίρεση ...

Απογοήτευση...

Και φτάνεις στην πόλη του φωτός. Και λες «επιτέλους ξανάρχομαι» αλλά χωρίς να έχεις υπολογίσει ότι την προηγούμενη φορά ήσουν παιδούλα... 14 χρόνια πριν!
Και τρελαίνεσαι. Διότι δεν είσαι πια παιδούλα κι έχεις διάφορα προβλήματα υγείας με κορυφαίο την αρθρίτιδα. Και ανακαλύπτεις ότι το μετρό του Παρισιού δεν διαθέτει σχεδόν πουθενά κυλιόμενες σκάλες. Ούτε ασανσέρ. ΤΙΠΟΤΑ! Και κουτρουβαλάς βαλίτσες προσπαθώντας να φτάσεις στον προορισμό σου. Και πριν φτάσεις στο στόχο για την βόλτα είσαι πια τόσο κουρασμένος που βγαίνοντας από το μετρό το πρώτο πράγμα που ψάχνεις είναι ένα παγκάκι να ξαποστάσεις. Και ω του θαύματος!!! Ούτε παγκάκι υπάρχει. ΠΟΥΘΕΝΑ! Και τότε θυμάσαι...

Ήμουν 27 όταν είχα πάει πρώτη φορά στο Παρίσι και το είχα λατρέψει. Είχα φίλους που με έτρεχαν με αυτοκίνητα και τα πρωινά που γυρνούσα μόνη μου μπορούσα. Τώρα, εκτός του ότι δεν μπορώ πια, έμεινα και νηστική διότι το κρέας στο πιάτο έτρωγε τις πατάτες πριν προλάβω να τις φάω εγώ. Η έννοια «καλοψημένο» συνεχίζει να είναι καμένο απ' έξω, αίμα μέσα!!! Ευτυχώς έτρωγα γλυκά αλλά κι απ' αυτά πόσα να αντέξεις; Απογοήτευση...

Υπήρξε βέβαια ένα μονοήμερο ταξιδάκι στο Λονδίνο που έκανε τη διαφορά. Δεν πειράζει. Ένας μύθος έπεσε (προς μεγάλη χαρά του συζύγου μου που δεν τον συμμερίστηκε ποτέ). Από του χρόνου πάλι σε σταθερές αξίες... Και πάντα σε πόλεις που διαθέτουν τραμ. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάνει τη διαφορά.

Ουπς, πέρασε καιρός...

Μετά από πάρα πολύ καιρό, όπως φαίνεται και από τις ημερομηνίες, άνοιξα ξανά να γράψω κάτι. Οι μέρες πέρασαν με πολύ δουλειά και προετοιμασία ώστε να φύγω για διακοπές χωρίς να αφήσω εκκρεμότητες...
Τελικά, αφήνω την μεγαλύτερη, αλλά χωρίς να το έχω κάνει επίτηδες... Υπολόγιζα χωρίς τον «ξενοδόχο»! Συγνώμη Μαρία!!!
Οι βαλίτσες είναι έτοιμες, σε 1,5 ώρα αναχώρηση για ψυχρότερα κλίματα. Διότι απ' ότι φαίνεται από την ειδησεογαφία των τελευταίων ημερών, η πολύ ζέστη βλάπτει σοβαρά τα ένστικτα.
Καλά να περάσετε όλοι.
Θα επανέλθω συντόμως με φωτό από μια πόλη φωτεινή ...