Χθες, μετά την πρώτη αναφορά στα exit polls ομολογώ ότι συγκινήθηκα λιγουλάκι. Βλέπεις είναι η πρώτη φορά που αυτό που ψήφισα ήρθε πρώτο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και με διαφορά. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που για πολλούς από εμάς δεν είναι απρόσωπος όπως ήταν τόσο καιρο οι κυβερνήσεις που πέρασαν. Είναι οι φίλοι μας, οι άνθρωποι με τους οποίους συγχρωτιζόμαστε κάθε μέρα, που έχουμε πιει μαζί ένα καφέ, ένα κρασί, μια μπύρα. Που έχουμε συζητήσει, έχουμε κάνει πλάκα, έχουμε διαφωνήσει, έχουμε τσακωθεί. Τους ξέρουμε και τους ξέρουμε καλά. Και σήμερα πια οι περισσότεροι είναι βουλευτές και κάποιοι ακούγονται και για υπουργοί.
Η μεγάλη μου ανησυχία είναι να μη με απογοητεύσουν. Όχι ως κομματικά ή κυβερνητικά στελέχη. Αυτό θα ήταν ίσως το λιγότερο. Να μη με απογοητεύσουν ως άνθρωποι. Να μείνουν οι ίδιοι, να μην αλλάξουν, να μη γίνουν ξαφνικά οι καινούργιοι Γκόρτζοι του συστήματος.
Βέβαια δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό. Όλοι αυτοί που αύριο θα είναι η κυβέρνηση και θα έχουν στα χέρια τους τις τύχες μας, δυστυχώς ανδρώθηκαν πολιτκά τα τελευταία αυτά - σάπια - χρόνια. Έμαθαν να είναι πολιτικοί μέσα σ' αυτό το σύστημα. Διδάχτηκαν πολιτική απ' αυτούς που κυβερνούσαν. Φοβάμαι να σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Το σύνθημα ήταν ότι έρχεται η ελπίδα. Αυτή την ελπίδα ψηφίσαμε, αυτή την ελπίδα έχουμε στο μυαλό μας. Την ελπίδα ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι πρώτ' απ' όλα οι άνθρωποι που πιστέψαμε και τους δώσαμε το δικαίωμα να διαχειριστούν τις ζωές μας.
Μακάρι όλα να πάνε καλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου