Πρέπει πρώτα να γίνει το κακό και μετά

Βλέπω σήμερα στην κεντρική σελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών ότι η κυβέρνηση θα στείλει αεροπλάνο στη Βομβάη για να φέρει στην Ελλάδα τους δύο Έλληνες που είναι εγκλωβισμένοι εκεί λόγω των γεγονότων. Όλα καλά.

Αλλά μήπως να ασχολιόταν κάποιος και με τους 40 Έλληνες που είναι εγκλωβισμένοι στην Bangkok, στην Ταϋλάνδη; Ένα φιλικό ζευγάρι θέλησε να περάσει εκεί το μήνα του μέλιτος και έπεσε πάνω στα γεγονότα. Την προηγούμενη Τετάρτη επρόκειτο να πετάξουν για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Όμως έκλεισαν τα αεροδρόμια και έμειναν εκεί. Και η Πρεσβεία τους λέει να περιμένουν. Και περιμένουν. Και σήμερα είδαν τα τανκς στην πόλη. Ετοιμάζεται πραξικόπημα. Και μάθανε ότι μπορεί να ανοίξει το ένα από τα δύο αεροδρόμια κι ότι διάφορες χώρες έχουν ήδη ανακοινώσει ότι ετοιμάζουν πτήσεις διάσωσης για τους πολίτες τους. Και η δική μας κυβέρνηση τι κάνει; Να σας πω.

Σε ερώτηση της μητέρας του ζευγαριού, το Υπουργείο Εξωτερικών απάντησε: «λέτε για τη Βομβάη; Στέλνουμε αεροπλάνο». Όχι καλή μου κυρία. Δεν λέμε για τη Βομβάη. Λέμε για την Ταϋλάνδη... «Α, γιατί τι πρόβλημα υπάρχει στην Ταϋλάνδη;».

Και μετά παίρνει την πρεσβεία της Ταϋλάνδης στην Αθήνα και ρωτά. Και από εκεί της λένε ότι η Ελληνική Πρεσβεία στην Bangkok δεν έχει ενημερώσει ότι υπάρχουν εγκλωβισμένοι Έλληνες στην Ταϋλάνδη...!!!

Και βέβαια τι μας μένει; Τα κανάλια. Διότι δεν ασχολείται κανείς άλλος. Τα οποία κανάλια προκειμένου να «γράψουν» μονάδες σκίζονται να εξυπηρετήσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις. Και φτάνεις να πεις... δε μ' ενδιαφέρει γιατί ενδιαφέρονται, φτάνει το ενδιαφέρον τους να κάνει κάποιον να ακούσει. Διότι τα πράγματα δεν προβλέπονται καλά εκεί κάτω...

Ανάσταση!

Να σας ενημερώσω λοιπόν ότι όταν κάποιος έχει «καταρράκτη» στα μάτια έχει ένα σοβαρό πρόβλημα να διακρίνει λεπτομέρειες, ειδικά όταν αυτές είναι σε φόντο λευκό. Έχω γίνει επανειλημμένα ρεζίλι διότι άμα με χαιρετήσει γνωστός μπροστά από κάποια φωτεινή πηγή, το σίγουρο είναι ότι με χαιρετάει για τελευταία φορά. Διότι εφόσον δεν βλέπω, δεν αντιχαιρετώ και άρα... είμαι αυτόματα μια αγενής γαϊδούρα!

Ευτυχώς οι περισσότεροι γνωστοί το γνωρίζουν πλέον και άρα έχουν μειωθεί οι πιθανότητες ρεζιλέματος. Αυτό που δεν μειώνεται με τίποτα είναι ο καταρράκτης. Το πρόβλημα είναι επίσης μεγάλο με την οθόνη... Όσο πιο σκούρο desktop γίνεται κι όταν ανοίγει το word... βάι βάι βάι μάνα μου!

Και ήρθε το google mail και μου έφτιαξε τη μέρα σήμερα. Κι έβαλα το black theme και δεν χρειάζεται πλέον να κάνω την κινέζα για να διαβάσω mail. Άντε με το καλό και στον reader γιατί εντός ολίγου το κόβω το σπορ του διαβάσματος των blogs από τον reader. Άντε, άντε...

Δεν ήμουν ούτε εγώ εκεί

Κάνοντας μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα σήμερα είδα ότι οι περισσότερες αναφορές είναι για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Άλλοι θυμούνται, άλλοι δε θυμούνται αλλά έχουν διαβάσει. Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ τη δική μου αναδρομή η οποία είναι λίγο περίεργη.

Θυμάμαι τα πάντα και πολύ χαρακτηριστικά, ενώ ήμουν μόνο 6 χρονών. Και ο λόγος είναι ένας. Απλά είμαι παιδί «μπάτσου». Ως μπατσοπαίδι λοιπόν, έχω να διηγούμαι διάφορα που συνέβησαν στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγώ και οι δύο αδελφές μου ήμασταν στο σπίτι μόνες. Η μαμά είχε πάει στο νοσοκομείο με τη θεία για να κάνουν επίσκεψη στο θείο. Αυτό είχε γίνει πολλές φορές εκείνες τις μέρες, αλλά ήταν η πρώτη φορά που όταν η αδελφή μου σήκωσε το τηλέφωνο άκουσε τη μαμά μου να κλαίει και να φωνάζει ότι είναι αποκλεισμένη στο κέντρο της Αθήνας χωρίς τρόπο διαφυγής και με τη θεία καθισμένη στο πεζοδρόμιο να κλαίει και να οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μου ήταν πολύ ψυχραιμότερη. Αρχίζουν τα τηλέφωνα και πάνω στην ώρα μπαίνει τρέχοντας στο σπίτι ο μπαμπάς. Είχε προηγηθεί και ένα τηλέφωνο από την «υπηρεσία», το οποίο του μετέφερε μέσες άκρες η αδελφή μου. Πότε μπήκε και πότε βγήκε δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Σκέφτηκα «πάει να σώσει τη μαμά μου και πρέπει να βάλει τη στολή του για να το κάνει αυτό». Μετά ησυχία. Οι αδελφές μου σε πανικό, εγώ στην κοσμάρα μου και μια περίεργη ψύχρα. Σε λίγο αρχίζουν να μαζεύονται στο σπίτι διάφοροι συγγενείς. Θείοι, θείες, ξαδέλφια (μέναμε και κοντά) και περιμένουμε όλοι ένα σήμα από τις «αποκλεισμένες». Μετά από πάρα πολύ ώρα φτάνουν επιτέλους ταλαιπωρημένες και κλαίγοντας. Βρέθηκε, λέει, κάποιος και τις λυπήθηκε και τις έφερε, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς.... Ναι, αλλά εμένα ο μπαμπάς μου που είναι; Ο μπαμπάς δεν είχε πάει να τις σώσει;

Ραδιόφωνο να παίζει σιγά, μια περίεργη φωνή να ακούγεται να λέει κάτι ακατάληπτα (κατά τη γνώμη μου πάντα) και μακρυά να ακούγεται μεγάλη φασαρία και κάποιος είπε «ακούτε τους πυροβολισμούς; χαμός γίνεται». Χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά μου τρέχει σαν τρελή να το σηκώσει. Η φωνή του μπαμπά λέει: «μας έχουν στο Αρχηγείο, μας ρίχνουν τώρα δακρυγόνα, θέλουν να κατέβουμε κάτω, εγώ και κάτι συνάδελφοι αρνούμαστε, φοβάμαι». Τελικά εκείνο το βράδυ όλοι μάλλον φοβόντουσαν. Και αυτοί που ήταν μέσα στο Αρχηγείο και αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Κι εγώ πιο πολύ απ' όλους γιατί δεν ήξερα πού είναι ο μπαμπάς μου. Κύλησε η βραδιά, έγινε ό,τι έγινε, το είδα τα επόμενα χρόνια στην τηλεόραση αλλά δεν πολυκατάλαβα κιόλας. Και μετά έμεινε η ιστορία. Η δική μας ιστορία ήταν ο μπαμπάς να «αποκαθηλώνεται» με συνοπτικές διαδικασίες το 1980 εν' όψει «σοσιαλισμού», εγώ να μεγαλώνω μέσα σ' ένα μπέρδεμα τρώγοντας και λίγο ξύλο σε μια πορεία (ακόμα φέρω βαρέως το ότι φώναζα ότι ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός για να τη βγάλω καθαρή) και κατέληξα σήμερα τροχός κι εγώ της μεγάλης άμαξας.

Και μέχρι σήμερα είχα την τύχη να συναντήσω αρκετά από εκείνα «τα παιδιά» στη ζωή μου. Όχι τα παιδιά που έγιναν τηλεοπτικές φίρμες και μεγαλουργούν στην πολιτική ζωή της χώρας.
Από τους άλλους, που χρειάστηκε να δουλέψω δίπλα τους γύρω στα 10 χρόνια μέχρι να μάθω (κι αυτό τυχαία, πάνω σε μια κουβέντα) ότι ήταν ΕΚΕΙ.
Και το πιο εντυπωσιακό ήταν η λάμψη στα μάτια της Μαρίας που γεννήθηκε πολλά πολλά χρόνια μετά και που γι' αυτή είναι το πολυτεχνείο ότι για μένα το 1940. Νομίζω ότι είναι πολύ περισσότερο περήφανη τώρα για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται!

Τέτοια ώρα βγαίνει ο κόσμος!

Κι εκεί που καθόμουν ήσυχη ήσυχη κι έκανα browsing ακούγοντας για το τέλος του κόσμου στις «Πύλες του Ανεξήγητου», έρχεται μήνυμα στο skype: «Γειά, πάω βόλτα». Κοιτάζω το ρολόι και βλέπω 00.38. Αχ, βρε φιλενάδα, τι μου θύμησες! Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν, που λέει και το άσμα...

(Σιγοντάρει κι ο Χαρδαβέλας που έχει διαφόρους στην εκπομπή του να επιβεβαιώνουν πως ό,τι προλαβαίνουμε ως τις 21 Δεκέμβρη του 2012... ααααχχχχχ)

Το «ωραίο» είναι υποκειμενικό... μάλλον...

Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πολύ πολύ σοβαρά να παρατήσω το άθλημα του blogging. Και αυτό γιατί (α) καθυστερώ πολύ να ανεβάσω posts λόγω κυρίως άλλων προβλημάτων που με απασχολούν και (β) δεν έχω και πολύ μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αφού, να φανταστείτε, ακόμα και αυτοί που λογικά θα άφηναν κάποιο σχόλιο στο blog μου, προτιμούν να μου τα λένε τηλεφωνικώς. Τέτοια ξεφτίλα!!!

Σήμερα λοιπόν, ένας εκ των (πέντε) αναγνωστών μου δήλωσε ότι θα πάψει να με διαβάζει, λέει, διότι βάζω όλο φωτογραφίες ωραίων ανδρών αθλητών και έτσι δεν έχει κίνητρο. Κι όταν μου ζήτησε να βάλω ωραίες αθλήτριες και ζήτησα να μου δώσει ένα παράδειγμα, ιδού τι μου έδωσε:

Έλεος βρε αγόρια! Αν είναι ΑΥΤΟ το παράδειγμα για τις ωραίες γυναίκες στον αθλητισμό... Κι όχι τίποτα άλλο, ανακαλύπτω ότι είναι ο δεύτερος φίλος που κάτι του κάνει η Gamova. Αν και το έθεσε λίγο πιο πλαγίως αναφέροντας γενικώς «δεν μπορείς δηλαδή να βάλεις ρωσίδες βολλεϋμπολίστριες να χαρεί κι εμάς το μάτι μας;» Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Σημειωτέον ότι έψαξα κι όλας να βρω τη φωτό για να βλέπεται κάπως.
Οπότε, αγαπητοί μου αναγνώστες (3;), σας αφιερώνω την ωραία της ημέρας.

Όσο για τις αναγνώστριες (2;), μπορείτε να συνέλθετε λίγο κάνοντας κλικ εδώ. Μη μένουμε στη γλώσσα, μια εικόνα, χίλιες λέξεις!

Change

Από σήμερα αυτό το μπλογκ γίνεται αθλητικογραφικό. Χρήσιμο για γυναίκες, φιλάθλους και μη.


Έστειλα τη φωτό σε μια φίλη και παρατήρησε: «γι' ΑΥΤΟ παρακολουθείς ποδόσφαιρο;»
Της απάντησα: «δεν είναι μόνο ένα... είναι μιλιούνια!»


* για τους μη γνωρίζοντες, ο κύριος της φωτογραφίας ονομάζεται Dimitar Berbatov και είναι center for της Manchester United... και «ζωγραφίζει» εντός του γηπέδου