Σε μένα θα συμβούν και μάλιστα στο διάστημα μιας εβδομάδας μόνο...
Δευτέρα πρωί το αμάξι δεν παίρνει μπροστά. Τρίτη πρωί το φορτώνει η οδική βοήθεια για να το πάει στο συνεργείο. Τρίτη μεσημέρι το παραλαμβάνω
- Τελικά ήταν η μπαταρία
- ΟΚ!
Πέμπτη μεσημέρι φεύγω από τη δουλειά όλα καλά. Παίρνει μπρος η μηχανή, αρχίζει να λειτουργεί το ραδιόφωνο και όλα καλά. Με το που ανάβω αριστερό φλάς, σιγή ασυρμάτου στο ραδιόφωνο. Δε δίνω σημασία... «ο αναμεταδότης θα χάλασε». Δεν διαψεύδεται η σκέψη μου καθώς σε λιγότερο από 3 λεπτά το ραδιόφωνο επανέρχεται. Ναι, αλλά δε μ' αρέσει αυτό που παίζει. Δεν ταιριάζει καθόλου μ' αυτό που άκουγα πριν σιγήσει. Ουπς... όλοι οι σταθμοί παίζουν το ίδιο. Το ραδιόφωνο τρελάθηκε... Δεξί φλάς... μούγκα ξανά.
Τι έγινε βρε παιδιά; Κάτι περίεργο συμβαίνει. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά έχω βγει εθνική και ετοιμάζω προσπέραση... οι στροφές ανεβαίνουν... πόσες να 'ναι; Κοιτάω το στροφόμετρο... ουπς... μηδέν είναι και τρέχω και με μηδέν χιλιόμετρα...
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά διότι ενώ δεν λειτουργεί τίποτα μέσα στο αυτοκίνητο, αυτό συνεχίζει να τρέχει ακάθεκτο. Σταματώ δεξιά (λεπτομέρεια: ευτυχώς με τη μηχανή αναμμένη), τηλέφωνο στο συνεργείο:
- Έλα Γιώργο, το και το...
- Δεν είναι δυνατόν. Πώς δηλαδή ενώ η μηχανή δουλεύει όλα τα υπόλοιπα είναι σβησμένα;
- Μα αν ήξερα Γιώργο μου, θα ήμουν εγώ στο συνεργείο κι όχι εσύ. Σου 'ρχομαι!
Ξεκινάω και ως εκ θαύματος οι δείκτες δουλεύουν κανονικά. Όμως τι είναι όλα αυτά τα φωτάκια που ανάβουν στις ενδείξεις; Όλα μαζί; Κόβω ταχύτητα διότι δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί μετά. Το ραδιόφωνο ανοιγοκλείνει μόνο του και παίζει παντού τον ίδιο σταθμό, οι δείκτες έχουν τρελαθεί, τα φλας πηγαινοέρχονται κι εγώ κοιτώ από το παράθυρο να βρω που είναι ο τύπος με το τηλεκοντρόλ που μου κάνει πλάκα.
Φτάνω στο συνεργείο και εκεί αφού διηγούμαι τα καθέκαστα ξεραινόμαστε όλοι στα γέλια. Φοβάμαι όμως ότι αύριο θα κλαίω μόνη μου. Κάτι για «εγκέφαλο» πήρε το αυτί μου. Πράγμα που αν βγει αληθινό θα μεταφράζεται σε καμιά χιλιάρα (κατακαημένη φιλενάδα σε θυμήθηκα... τουλάχιστον εμείς το πάθαμε 9 χρόνια μετά τη λήξη της εγγύησης).
Τελικά σήμερα έζησα μια σκηνή από κείνες τις Χολιγουντιανές ταινίες με τους εξωγήινους που τρελαίνουν τα κοντέρ. Το μόνο που έλειπε είναι να ανοιγοκλείνουν και οι υαλοκαθαριστήρες μόνοι τους....
Σήμερα έζησα το «the day after». Αύριο πολύ φοβάμαι ότι θα ζήσω το «ο παράς κι ο φουκαράς»... ή μάλλον «η φουκαριάρα»!