Ακούει κανείς;

«Για να μιλάς φθηνότερα από 1 λεπτό το λεπτό ενεργοποίησε το non-stop προς 2 για 600 λεπτά προς 2 αριθμούς wind με μόνο 5Ε/μήνα. Κάλεσε τώρα 1265 και επέλεξε 5» (5 κάτι διότι το μήνυμα εδώ διακόπτεται... Τη συνέχεια δεν την είδα ποτέ. Και ούτε με ενδιέφερε να τη δω κυρία wind μου.

Περισσότερο από το να κερδίσω δωρεάν λεπτά ομιλίας, ένα μίνι κούπερ έξτρα κάμπριο με ABS, ΑΤΜ, ΑΦΜ, ΙΚΑ και όλα τα κομφόρ και μία πλάσμα 134 ιντσών σούπερ χαι φάι μαιν κλάιν ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΜΟΥ

και οι υπενθυμίσεις μπλοκάρονται και δεν χτυπάνε ποτέ όταν υπάρχει ένα αδιάβαστο μήνυμα που δεν το έχεις πάρει χαμπάρι τη στιγμή που ήρθε για να του κλείσεις οθόνη.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν κάποια στιγμή τσιμπίσω και αγοράσω όλα αυτά τα προσφερόμενα πώς θα τα χαρώ η ερμοκακομοίρα που θα μαι στο νοσοκομείο λόγω ημιτελούς θεραπείας; Ε; κυρία wind μου... ε;

Πρέπει πρώτα να γίνει το κακό και μετά

Βλέπω σήμερα στην κεντρική σελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών ότι η κυβέρνηση θα στείλει αεροπλάνο στη Βομβάη για να φέρει στην Ελλάδα τους δύο Έλληνες που είναι εγκλωβισμένοι εκεί λόγω των γεγονότων. Όλα καλά.

Αλλά μήπως να ασχολιόταν κάποιος και με τους 40 Έλληνες που είναι εγκλωβισμένοι στην Bangkok, στην Ταϋλάνδη; Ένα φιλικό ζευγάρι θέλησε να περάσει εκεί το μήνα του μέλιτος και έπεσε πάνω στα γεγονότα. Την προηγούμενη Τετάρτη επρόκειτο να πετάξουν για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Όμως έκλεισαν τα αεροδρόμια και έμειναν εκεί. Και η Πρεσβεία τους λέει να περιμένουν. Και περιμένουν. Και σήμερα είδαν τα τανκς στην πόλη. Ετοιμάζεται πραξικόπημα. Και μάθανε ότι μπορεί να ανοίξει το ένα από τα δύο αεροδρόμια κι ότι διάφορες χώρες έχουν ήδη ανακοινώσει ότι ετοιμάζουν πτήσεις διάσωσης για τους πολίτες τους. Και η δική μας κυβέρνηση τι κάνει; Να σας πω.

Σε ερώτηση της μητέρας του ζευγαριού, το Υπουργείο Εξωτερικών απάντησε: «λέτε για τη Βομβάη; Στέλνουμε αεροπλάνο». Όχι καλή μου κυρία. Δεν λέμε για τη Βομβάη. Λέμε για την Ταϋλάνδη... «Α, γιατί τι πρόβλημα υπάρχει στην Ταϋλάνδη;».

Και μετά παίρνει την πρεσβεία της Ταϋλάνδης στην Αθήνα και ρωτά. Και από εκεί της λένε ότι η Ελληνική Πρεσβεία στην Bangkok δεν έχει ενημερώσει ότι υπάρχουν εγκλωβισμένοι Έλληνες στην Ταϋλάνδη...!!!

Και βέβαια τι μας μένει; Τα κανάλια. Διότι δεν ασχολείται κανείς άλλος. Τα οποία κανάλια προκειμένου να «γράψουν» μονάδες σκίζονται να εξυπηρετήσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις. Και φτάνεις να πεις... δε μ' ενδιαφέρει γιατί ενδιαφέρονται, φτάνει το ενδιαφέρον τους να κάνει κάποιον να ακούσει. Διότι τα πράγματα δεν προβλέπονται καλά εκεί κάτω...

Ανάσταση!

Να σας ενημερώσω λοιπόν ότι όταν κάποιος έχει «καταρράκτη» στα μάτια έχει ένα σοβαρό πρόβλημα να διακρίνει λεπτομέρειες, ειδικά όταν αυτές είναι σε φόντο λευκό. Έχω γίνει επανειλημμένα ρεζίλι διότι άμα με χαιρετήσει γνωστός μπροστά από κάποια φωτεινή πηγή, το σίγουρο είναι ότι με χαιρετάει για τελευταία φορά. Διότι εφόσον δεν βλέπω, δεν αντιχαιρετώ και άρα... είμαι αυτόματα μια αγενής γαϊδούρα!

Ευτυχώς οι περισσότεροι γνωστοί το γνωρίζουν πλέον και άρα έχουν μειωθεί οι πιθανότητες ρεζιλέματος. Αυτό που δεν μειώνεται με τίποτα είναι ο καταρράκτης. Το πρόβλημα είναι επίσης μεγάλο με την οθόνη... Όσο πιο σκούρο desktop γίνεται κι όταν ανοίγει το word... βάι βάι βάι μάνα μου!

Και ήρθε το google mail και μου έφτιαξε τη μέρα σήμερα. Κι έβαλα το black theme και δεν χρειάζεται πλέον να κάνω την κινέζα για να διαβάσω mail. Άντε με το καλό και στον reader γιατί εντός ολίγου το κόβω το σπορ του διαβάσματος των blogs από τον reader. Άντε, άντε...

Δεν ήμουν ούτε εγώ εκεί

Κάνοντας μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα σήμερα είδα ότι οι περισσότερες αναφορές είναι για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Άλλοι θυμούνται, άλλοι δε θυμούνται αλλά έχουν διαβάσει. Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ τη δική μου αναδρομή η οποία είναι λίγο περίεργη.

Θυμάμαι τα πάντα και πολύ χαρακτηριστικά, ενώ ήμουν μόνο 6 χρονών. Και ο λόγος είναι ένας. Απλά είμαι παιδί «μπάτσου». Ως μπατσοπαίδι λοιπόν, έχω να διηγούμαι διάφορα που συνέβησαν στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγώ και οι δύο αδελφές μου ήμασταν στο σπίτι μόνες. Η μαμά είχε πάει στο νοσοκομείο με τη θεία για να κάνουν επίσκεψη στο θείο. Αυτό είχε γίνει πολλές φορές εκείνες τις μέρες, αλλά ήταν η πρώτη φορά που όταν η αδελφή μου σήκωσε το τηλέφωνο άκουσε τη μαμά μου να κλαίει και να φωνάζει ότι είναι αποκλεισμένη στο κέντρο της Αθήνας χωρίς τρόπο διαφυγής και με τη θεία καθισμένη στο πεζοδρόμιο να κλαίει και να οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μου ήταν πολύ ψυχραιμότερη. Αρχίζουν τα τηλέφωνα και πάνω στην ώρα μπαίνει τρέχοντας στο σπίτι ο μπαμπάς. Είχε προηγηθεί και ένα τηλέφωνο από την «υπηρεσία», το οποίο του μετέφερε μέσες άκρες η αδελφή μου. Πότε μπήκε και πότε βγήκε δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Σκέφτηκα «πάει να σώσει τη μαμά μου και πρέπει να βάλει τη στολή του για να το κάνει αυτό». Μετά ησυχία. Οι αδελφές μου σε πανικό, εγώ στην κοσμάρα μου και μια περίεργη ψύχρα. Σε λίγο αρχίζουν να μαζεύονται στο σπίτι διάφοροι συγγενείς. Θείοι, θείες, ξαδέλφια (μέναμε και κοντά) και περιμένουμε όλοι ένα σήμα από τις «αποκλεισμένες». Μετά από πάρα πολύ ώρα φτάνουν επιτέλους ταλαιπωρημένες και κλαίγοντας. Βρέθηκε, λέει, κάποιος και τις λυπήθηκε και τις έφερε, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς.... Ναι, αλλά εμένα ο μπαμπάς μου που είναι; Ο μπαμπάς δεν είχε πάει να τις σώσει;

Ραδιόφωνο να παίζει σιγά, μια περίεργη φωνή να ακούγεται να λέει κάτι ακατάληπτα (κατά τη γνώμη μου πάντα) και μακρυά να ακούγεται μεγάλη φασαρία και κάποιος είπε «ακούτε τους πυροβολισμούς; χαμός γίνεται». Χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά μου τρέχει σαν τρελή να το σηκώσει. Η φωνή του μπαμπά λέει: «μας έχουν στο Αρχηγείο, μας ρίχνουν τώρα δακρυγόνα, θέλουν να κατέβουμε κάτω, εγώ και κάτι συνάδελφοι αρνούμαστε, φοβάμαι». Τελικά εκείνο το βράδυ όλοι μάλλον φοβόντουσαν. Και αυτοί που ήταν μέσα στο Αρχηγείο και αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Κι εγώ πιο πολύ απ' όλους γιατί δεν ήξερα πού είναι ο μπαμπάς μου. Κύλησε η βραδιά, έγινε ό,τι έγινε, το είδα τα επόμενα χρόνια στην τηλεόραση αλλά δεν πολυκατάλαβα κιόλας. Και μετά έμεινε η ιστορία. Η δική μας ιστορία ήταν ο μπαμπάς να «αποκαθηλώνεται» με συνοπτικές διαδικασίες το 1980 εν' όψει «σοσιαλισμού», εγώ να μεγαλώνω μέσα σ' ένα μπέρδεμα τρώγοντας και λίγο ξύλο σε μια πορεία (ακόμα φέρω βαρέως το ότι φώναζα ότι ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός για να τη βγάλω καθαρή) και κατέληξα σήμερα τροχός κι εγώ της μεγάλης άμαξας.

Και μέχρι σήμερα είχα την τύχη να συναντήσω αρκετά από εκείνα «τα παιδιά» στη ζωή μου. Όχι τα παιδιά που έγιναν τηλεοπτικές φίρμες και μεγαλουργούν στην πολιτική ζωή της χώρας.
Από τους άλλους, που χρειάστηκε να δουλέψω δίπλα τους γύρω στα 10 χρόνια μέχρι να μάθω (κι αυτό τυχαία, πάνω σε μια κουβέντα) ότι ήταν ΕΚΕΙ.
Και το πιο εντυπωσιακό ήταν η λάμψη στα μάτια της Μαρίας που γεννήθηκε πολλά πολλά χρόνια μετά και που γι' αυτή είναι το πολυτεχνείο ότι για μένα το 1940. Νομίζω ότι είναι πολύ περισσότερο περήφανη τώρα για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται!

Τέτοια ώρα βγαίνει ο κόσμος!

Κι εκεί που καθόμουν ήσυχη ήσυχη κι έκανα browsing ακούγοντας για το τέλος του κόσμου στις «Πύλες του Ανεξήγητου», έρχεται μήνυμα στο skype: «Γειά, πάω βόλτα». Κοιτάζω το ρολόι και βλέπω 00.38. Αχ, βρε φιλενάδα, τι μου θύμησες! Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν, που λέει και το άσμα...

(Σιγοντάρει κι ο Χαρδαβέλας που έχει διαφόρους στην εκπομπή του να επιβεβαιώνουν πως ό,τι προλαβαίνουμε ως τις 21 Δεκέμβρη του 2012... ααααχχχχχ)

Το «ωραίο» είναι υποκειμενικό... μάλλον...

Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πολύ πολύ σοβαρά να παρατήσω το άθλημα του blogging. Και αυτό γιατί (α) καθυστερώ πολύ να ανεβάσω posts λόγω κυρίως άλλων προβλημάτων που με απασχολούν και (β) δεν έχω και πολύ μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αφού, να φανταστείτε, ακόμα και αυτοί που λογικά θα άφηναν κάποιο σχόλιο στο blog μου, προτιμούν να μου τα λένε τηλεφωνικώς. Τέτοια ξεφτίλα!!!

Σήμερα λοιπόν, ένας εκ των (πέντε) αναγνωστών μου δήλωσε ότι θα πάψει να με διαβάζει, λέει, διότι βάζω όλο φωτογραφίες ωραίων ανδρών αθλητών και έτσι δεν έχει κίνητρο. Κι όταν μου ζήτησε να βάλω ωραίες αθλήτριες και ζήτησα να μου δώσει ένα παράδειγμα, ιδού τι μου έδωσε:

Έλεος βρε αγόρια! Αν είναι ΑΥΤΟ το παράδειγμα για τις ωραίες γυναίκες στον αθλητισμό... Κι όχι τίποτα άλλο, ανακαλύπτω ότι είναι ο δεύτερος φίλος που κάτι του κάνει η Gamova. Αν και το έθεσε λίγο πιο πλαγίως αναφέροντας γενικώς «δεν μπορείς δηλαδή να βάλεις ρωσίδες βολλεϋμπολίστριες να χαρεί κι εμάς το μάτι μας;» Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Σημειωτέον ότι έψαξα κι όλας να βρω τη φωτό για να βλέπεται κάπως.
Οπότε, αγαπητοί μου αναγνώστες (3;), σας αφιερώνω την ωραία της ημέρας.

Όσο για τις αναγνώστριες (2;), μπορείτε να συνέλθετε λίγο κάνοντας κλικ εδώ. Μη μένουμε στη γλώσσα, μια εικόνα, χίλιες λέξεις!

Change

Από σήμερα αυτό το μπλογκ γίνεται αθλητικογραφικό. Χρήσιμο για γυναίκες, φιλάθλους και μη.


Έστειλα τη φωτό σε μια φίλη και παρατήρησε: «γι' ΑΥΤΟ παρακολουθείς ποδόσφαιρο;»
Της απάντησα: «δεν είναι μόνο ένα... είναι μιλιούνια!»


* για τους μη γνωρίζοντες, ο κύριος της φωτογραφίας ονομάζεται Dimitar Berbatov και είναι center for της Manchester United... και «ζωγραφίζει» εντός του γηπέδου

Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Διαβάζω ότι η κυβέρνηση θα δώσει 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες και σε αντάλλαγμα θα γίνει μέτοχος με μειοψηφικό πακέτο.
Από την άλλη μαθαίνω από τα κέντρα πληροφοριών τα οποία διαθέτω και μάλιστα εντός της οικίας μου, ότι όλες οι ελληνικές τράπεζες μαζί στοιχίζουν με το ζόρι 21 δισ. ευρώ.
Όπερ σημαίνει ότι το κράτος θα μπορούσε να τις εξαγοράσει όλες και να έχει το 100% τους και να του έμεναν και 7 δισ. στην τσέπη.
Και αναρωτιέμαι... (βλ. τίτλο)

Αποτελέσματα νέων στατιστικών μελετών στην ιατρική...

Πάει καιρός, το ξέρω. Αλλά πολύ δουλειά, τρεχάματα, προβλήματα υγείας, δεν βρήκα χρόνο. Άσε που αν έμπαινα στο τριπάκι να αρχίσω να σχολιάζω την επικαιρότητα το ποστ θα ήταν σαν τους άθλιους του Βίκτωρα Ουγκώ.
Σήμερα όμως ακούγοντας ειδήσεις στο ΑΛΤΕΡ σημείωσα ένα ρεπορτάζ και τελικά δεν κρατιέμαι να υποκύπτω στον πειρασμό να σας το μεταφέρω:
Ιατρός Παθολόγος δίνει συμβουλές για τις ιώσεις που ταλαιπωρούν τον κόσμο αυτή την εποχή. Μέσα σ' όλα βάζει και μία πρέζα στατιστικά για να μην τον περάσουμε και για άσχετο. Λέει λοιπόν, «οι άντρες κινδυνεύουν από τις ιώσεις πιο πολύ απ' ότι οι γυναίκες κυρίως για τέσσερις λόγους: (1) το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι πιο ευάλωτο, (2) καπνίζουν και καμιά φορά τα παλιά τσιγάρα γίνονται αιτία διαφόρων αναπνευστικών προβλημάτων (!!!), (3) βγαίνουν έξω νωρίς το πρωί για να πάνε στη δουλειά και εκτίθενται στο κρύο (!!!!!!) και (4) βγαίνουν έξω το βράδυ για να διασκεδάσουν και εκτίθενται και πάλι στο κρύο χωρίς να προσέχουν ιδιαίτερα (!!!!!!!!!!)».
Τα σχόλια δικά σας και κλείνω διότι πρέπει να ετοιμάσω τη θερμοφόρα για τον άντρα μου που θα γυρίσει από την βραδινή διασκέδαση και θα έχει ήδη εκτεθεί σε κινδύνους για την υγεία του... Ευτυχώς έχει κόψει το κάπνισμα!

Μη ξεχνάτε ΠΟΤΕ την αφαίρεση...

Γυρνώντας από τις διακοπές άρχισε να με ταλαιπωρεί ένας πυρετός που «έπαιζε» μεταξύ του 37.5 το χαμηλότερο ώς 39.1 το ψηλότερο. Ανησυχία, λόγω του ότι δεν είχα τίποτα άλλο (πέρα από έναν καθε-καλοκαίρι-από-τα-air-condition βήχα) και λόγω των διαφόρων -πολλών- προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζω από ένα χρόνιο νόσημα. Μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο του πυρετού, τσουπ αρχίζει ένας πόνος στο αυτί... Χμ, σκέφτομαι... Να το! Ωτίτιδα, στην αρχή -ευτυχώς-. Αν είναι ιογενής λόγικά στα τρία εικοσιτετράωρα ο πυρετός θα πρέπει να έχει πέσει. Αρχίζω αντιβίωση και τα τρία εικοσιτετράωρα έκλεισαν χθες το βράδυ. Κι από τότε... 37.5, 37.2, 37.3, τα νεύρα μου. Σήμερα όλη μέρα τα ίδια και να σκέφτομαι «μα αφού δεν νοιώθω να έχω πυρετό».

Και ΔΕΝ ΕΧΩ!!!

Λόγω των προβλημάτων που προανέφερα, θερμομετριέμαι από το στόμα. Η θερμομέτρηση από το στόμα όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Προστίθενται τρεις γραμμές στο θερμόμετρο (και στο ψηφιακό και στο συμβατικό). Πώς έγινε τώρα και ξεχάσαμε αυτή τη λεπτομέρεια όλοι οι ενδιαφερόμενοι... θα σας γελάσω. Σημασία έχει ότι σήμερα τελικά δεν είχα πυρετό. Οπότε, για να ξέρετε: Μη ξεχνάτε ΠΟΤΕ την αφαίρεση ...

Απογοήτευση...

Και φτάνεις στην πόλη του φωτός. Και λες «επιτέλους ξανάρχομαι» αλλά χωρίς να έχεις υπολογίσει ότι την προηγούμενη φορά ήσουν παιδούλα... 14 χρόνια πριν!
Και τρελαίνεσαι. Διότι δεν είσαι πια παιδούλα κι έχεις διάφορα προβλήματα υγείας με κορυφαίο την αρθρίτιδα. Και ανακαλύπτεις ότι το μετρό του Παρισιού δεν διαθέτει σχεδόν πουθενά κυλιόμενες σκάλες. Ούτε ασανσέρ. ΤΙΠΟΤΑ! Και κουτρουβαλάς βαλίτσες προσπαθώντας να φτάσεις στον προορισμό σου. Και πριν φτάσεις στο στόχο για την βόλτα είσαι πια τόσο κουρασμένος που βγαίνοντας από το μετρό το πρώτο πράγμα που ψάχνεις είναι ένα παγκάκι να ξαποστάσεις. Και ω του θαύματος!!! Ούτε παγκάκι υπάρχει. ΠΟΥΘΕΝΑ! Και τότε θυμάσαι...

Ήμουν 27 όταν είχα πάει πρώτη φορά στο Παρίσι και το είχα λατρέψει. Είχα φίλους που με έτρεχαν με αυτοκίνητα και τα πρωινά που γυρνούσα μόνη μου μπορούσα. Τώρα, εκτός του ότι δεν μπορώ πια, έμεινα και νηστική διότι το κρέας στο πιάτο έτρωγε τις πατάτες πριν προλάβω να τις φάω εγώ. Η έννοια «καλοψημένο» συνεχίζει να είναι καμένο απ' έξω, αίμα μέσα!!! Ευτυχώς έτρωγα γλυκά αλλά κι απ' αυτά πόσα να αντέξεις; Απογοήτευση...

Υπήρξε βέβαια ένα μονοήμερο ταξιδάκι στο Λονδίνο που έκανε τη διαφορά. Δεν πειράζει. Ένας μύθος έπεσε (προς μεγάλη χαρά του συζύγου μου που δεν τον συμμερίστηκε ποτέ). Από του χρόνου πάλι σε σταθερές αξίες... Και πάντα σε πόλεις που διαθέτουν τραμ. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάνει τη διαφορά.

Ουπς, πέρασε καιρός...

Μετά από πάρα πολύ καιρό, όπως φαίνεται και από τις ημερομηνίες, άνοιξα ξανά να γράψω κάτι. Οι μέρες πέρασαν με πολύ δουλειά και προετοιμασία ώστε να φύγω για διακοπές χωρίς να αφήσω εκκρεμότητες...
Τελικά, αφήνω την μεγαλύτερη, αλλά χωρίς να το έχω κάνει επίτηδες... Υπολόγιζα χωρίς τον «ξενοδόχο»! Συγνώμη Μαρία!!!
Οι βαλίτσες είναι έτοιμες, σε 1,5 ώρα αναχώρηση για ψυχρότερα κλίματα. Διότι απ' ότι φαίνεται από την ειδησεογαφία των τελευταίων ημερών, η πολύ ζέστη βλάπτει σοβαρά τα ένστικτα.
Καλά να περάσετε όλοι.
Θα επανέλθω συντόμως με φωτό από μια πόλη φωτεινή ...

IQ ραδικιού!

Πρώτα ανακαλύπτουμε ότι η δεξαμενή νερού της πολυκατοικίας είναι άδεια (ελέω ΔΕΥΑΗ) και μένουμε χωρίς σταγόνα νερό.
Μετά οι άρχοντες του κτιρίου αναλαμβάνουν δράση και αδειάζουν την δεξαμενή της πυρασφάλειας στη δεξαμενή του νερού...
και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ, οι ίδιοι εγκέφαλοι βάζουν φωτιά για να κάνουν μπάρμπεκιου και να γλεντήσουν κάτι που μόνο αυτοί γνωρίζουν...
Ααααα μήπως όλο αυτό έγινε για να γιορταστεί η επέτειος του ολοκαυτώματος της Βαστίλης με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο;
Alons enfants!!!

Ωραίο άθλημα και το τέννις...

Τελικά το αποφάσισα.
Σε όλα τα αθλήματα, εγώ υποστηρίζω Κροατία.
Κροατία δαγκωτό!!!

Νόμοι και κανόνες

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από το τελευταίο ποστ μου, κι αυτό γιατί έχω πάρα πολύ δουλειά και ίσα που προλαβαίνω να διαβάσω μερικά blogs κάποιων άλλων. Όμως δεν μπορώ να αντισταθώ άλλο σε μια αλυσίδα ηλεκτρονικών μηνυμάτων που έχω λάβει τις τελευταίες μέρες και με καλούν να υπογράψω σε μια εκστρατεία, ώστε να σταματήσει η διαδικασία της ψήφισης νόμου για την κατοχύρωση της δυνατότητα επιλογής επιθέτου από την σύζυγο μετά το γάμο.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα φεμινίστρια με τη στενή έννοια. Πρώτον το σύνθημα «πετάξτε τα σουτιέν» δεν με εκφράζει καθόλου, για τεχνικούς κυρίως λόγους. Έπειτα, με την πάροδο των χρόνων, φάνηκε καθαρά ότι το συγκεκριμένο κίνημα ποτέ δεν είχε σκοπό την ισοτιμία γυναικών και ανδρών. Κυρίως απέβλεπε στο «πως να καπελώσετε τους άντρες σε δέκα απλά βήματα», κι αυτό είναι τουλάχιστον ρατσιστικό.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου οι γυναίκες ήταν πλειοψηφία κι έτσι οι ενδοοικογενειακές «δημοκρατικές διαδικασίες» πάντα ήταν με το μέρος των γυναικών. Ύστερα, στη δουλειά, δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ισότιμη μεταχείριση διότι απλά ήταν δεδομένη. Οπότε μάλλον δεν μου δημιουργήθηκαν απωθημένα.
Αγαπούσα ανέκαθεν περισσότερο τις λεγόμενες αντροπαρέες, διότι μάλλον αρέσκομαι στο να ακούω και να μιλάω για ποδόσφαιρο, αντί για μοντελάκια, και, επίσης, βρίσκω τους άντρες περισσότερο ειλικρινείς στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, κι αυτό μ' άρεσε από μικρή. Τέλος, είμαι αρκετά τυχερή να ζω μ' έναν άνθρωπο που δε μ' έχει κάνει ποτέ να αισθανθώ «υπό» σε κανένα επίπεδο. Προσέχουμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλο ακριβώς με τους ίδιους όρους.

Μετά από αυτή τη μεγάάάλη εισαγωγή, έρχομαι στο προκείμενο και στο chain mail που αναφέρω παραπάνω.

Αναρωτιέμαι:

- γιατί πρέπει να αντιδρούμε σε μια νομοθεσία που δίνει το δικαίωμα επιλογής σε κάποιες γυναίκες που πιθανά να θέλουν -για τους δικούς της λόγους η καθεμία- να πάρουν το όνομα του συζύγου τους μετά το γάμο; Εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που έχουν δηλώσει ότι θα το ήθελαν, αλλά η σημερινή νομοθεσία δεν τους το επιτρέπει, κι αυτό είναι τουλάχιστον παράλογο.

- γιατί θεωρείται δεδομένο ότι θα οδηγήσει σε de facto χρήση του ανδρικού επωνύμου; Θα αρχίζουν λέει οι διάφοροι «μάτσο» γαμπροί, μαζί και τα πεθερικά και τα σόγια, να πιέζουν τις νύφες να παίρνουν το όνομά τους. Μα είμαστε σοβαροί; Αν συμβεί κάτι τέτοιο σε μια γυναίκα, αυτή θα θελήσει εντέλει να παντρευτεί τον εν λόγω κύριο; Άρα μπορεί να βοηθήσει, κιόλας, στο να μην ολοκληρωθούν γάμοι που μπορεί να ναι και καταδικασμένοι.

Το τελευταίο «γιατί» αφορά την μονόπλευρη δυνατότητα επιλογής επιθέτου. Ναι, ο νομοθέτης έπρεπε να σκεφτεί ότι πιθανά ο κ. Καραβλαχοδημητρογιαννακοπουλόπουλος να θέλει εντέλει να πάρει το επίθετο της γυναίκας του μετά το γάμο και να λέγεται απλά Παπαδόπουλος.

Με συγχωρείτε φιλενάδες που τελικά δεν θα υπογράψω την εκστρατεία.

Άντε, και στα δικά σας οι ανύπαντρ-ες/οι!

Ήπαγε οπίσω μου...

Είδα σήμερα τον αγώνα Τουρκία-Κροατία.
Τελικά σε μερικές ομάδες μάλλον δεν επιλέγουν παίκτες από τα τσικό.
Κάνουν casting!
Κρίμα που δεν πέρασαν ...

Ένα γλυκό πόστ...

Όταν δεν έχεις κάτι να γράψεις, αλλά θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις κάτι, καλό είναι αυτό το «κάτι» να είναι τουλάχιστον γλυκό...

Tiramisu

2 πακέτα τυρί Φιλαδέλφια (κανονική συσκευασία των 200 γρ)
2 πακέτα κρέμα γάλακτος (μικρή συσκευασία των 250 γρ)
2 κρόκοι αυγού
2 βανίλιες
125 γρ άχνη ζάχαρη

2 δίσκοι παντεσπάνι (σκούρο, έτοιμο από το σούπερ μάρκετ)
½ φλιτζάνι καφέ εσπρέσο
½ φλιτζάνι amaretto

1-2 κουταλιές κακάο

Εκτέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ (όχι σε πολύ ψηλή ταχύτητα) όλα τα υλικά:
- τυρί
- κρέμα γάλακτος
- ζάχαρη
- βανίλιες
- κρόκους
έως να γίνουν ένα πηχτό μίγμα

Βρέχουμε τον ένα δίσκο με εσπρέσο και μετά με amaretto (δεν τα ανακατεύουμε στο φλιτζάνι διότι χάνουν το άρωμά τους) και απλώνουμε επάνω το μισό μίγμα.
Τοποθετούμε από πάνω και τον δεύτερο δίσκο παντεσπάνι, τον βρέχουμε επίσης και απλώνουμε επάνω το υπόλοιπο μίγμα.
Το αφήνουμε στο ψυγείο για 2 ώρες και μετά το πασπαλίζουμε με το κακάο.

Εύκολο και νόστιμο

Καλή επιτυχία!!!!

Πού είναι τα ρέστα μου;

Γυρνώντας από το ταξιδάκι στο Άμστερνταμ πέσαμε πάνω στην απεργία των οδηγών βυτιοφόρων, φορτηγατζήδων και λοιπών συμπαθών ομάδων βιοπαλαιστών της ασφάλτου. Είχα τότε μισό ντεπόζιτο βενζίνη στο αμάξι. Βαριέμαι να οδηγάω γενικά κι έτσι δεν «τρώμε» πολύ βενζίνη, όμως η δουλειά μας είναι μακρυά από το σπίτι οπότε σκεφτόμουν ότι πρέπει να γεμίσω και να υποστώ τις ατελείωτες ουρές, αλλά ο άντρας μου δε με άφησε. Τελικά είχε δίκιο· η απεργία τέλειωσε ενώ η βενζίνη μας όχι.
Σημείωση ότι βάζω τη «μεσαία»* αμόλυβδη και επειδή η εταιρεία απ' όπου ψωνίζω είχε πάλι ωραίο δωράκι με τα 30 λίτρα και πάνω, είπα να αφήσω το ρεζερβουάρ να στεγνώσει και να γεμίσω για να πάρω και το δωράκι! Και το άφησα... και γέμισα... και πλήρωσα... και «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΗΝΤΑΡΙΚΟ, ΚΥΡΙΟΣ;». Εγώ πάντα έπαιρνα ρέστα από πενηντάρικο όταν γέμιζα...

Και ο δήμαρχος ακόμα να ισοπεδώσει την πόλη για να φτιάξει τους ποδηλατόδρομους που είχε τάξει!

Και πρέπει να πάω και super market και έτσι που δεν προσέχω και τις τιμές με βλέπω πάλι να ψάχνω τα ρέστα. Άτιμη κοινωνία! Τελικά σκέφτομαι να το κάνω σαν μία κυριούλα που συνάντησα στο βενζινάδικο:

* Παρακαλώ βάλτε μου 10 ευρώ βενζίνη αλλά από την απλή αμόλυβδη, όχι από τη «μεσαία»...

Μακράν η καλύτερη μέθοδος πρόβλεψης σεισμών

ΒΑΝ φάτε τη σκόνη του INDIBLOG.
Ε-ξαι-ρε-τι-κό!!!

Ποια είναι τα όρια της ηλιθιότητας;

Από την πρώτη μέρα των αφιερωμάτων στον Νίκο Σεργιανόπουλο, τα κανάλια επιμένουν να δείχνουν κάποιο κομάτι από μια συνέντευξή του μετά την περιπέτεια που είχε με την σύλληψη για κατοχή κοκαΐνης.

Είπε λοιπόν στην αδελφή του, επαναλαμβάνω μετά την σύλληψή του: «Τρία πράγματα φοβάμαι. Τη μοναξιά, τη φυλακή και τον θάνατο. Τελικά θα τα λουστώ όλα»!

Αυτό το παραπάνω λοιπόν το δείχνουν και το ξαναδείχνουν με τίτλο «Προφητική δήλωση του Σεργιανόπουλου» και αναρωτιέμαι: τι ακριβώς προφήτευσε; Προφήτευσε ότι θα «λουστεί» τη μοναξιά στην οποία όπως μαθαίνουμε είχε επιλέξει να ζει, τη φυλακή -επαναλαμβάνω αμέσως μετά την αποφυλάκισή του- και το θάνατο.

Οι δημοσιογράφοι προφανέστατα επέλεξαν η προφητεία να αναφέρεται στο θάνατο! Κανείς δεν θεώρησε ότι εφόσον είναι βέβαιο οτι «λουζόταν» τη μοναξιά κατ' επιλογή και φυσικά αναπόφευκτα θα λουζόταν και το θάνατο, το ΟΛΑ αναφερόταν στη φυλακή, την οποία -κακώς όπως αποδεικνύεται από τη ζωή που έκανε- μάλλον δεν περίμενε να λουστεί.

Εκτός βεβαίως αν με το ΟΛΑ προφήτευε την ηλιθιότητα που περισσεύει τις τελευταίες μέρες στα κανάλια...

Νόμπελ επανάληψης!

Στην συζήτηση που είχε ανοίξει ο Θ. Λαζαρίδης στο blog του με τίτλο «Η αλήθεια για τους Έλληνες νομπελίστες» είχα κάνει ένα σχόλιο σχετικά με την εκπομπή της ΝΕΤ «Στα άκρα» που είχε προγραμματιστεί να βγει στον αέρα εχθές το βράδυ, Παρασκευή 6 Ιουνίου και επρόκειτο να φιλοξενεί τους δύο Έλληνες επιστήμονες.

Ανοίγω λοιπόν χθες την τηλεόραση για να ακούσω τι ακριβώς θα ειπωθεί και τι βλέπω! Αντί της προγραμματισμένης εκπομπής, η ΝΕΤ επέλεξε να δείξει σε επανάληψη την συνέντευξη που είχε πάρει η κ. Φλέσσα από τον κ. Μπαμπινιώτη (σημείωση: η εκπομπή αυτή παίζει λογικά ως μπαλαντέρ για την παραγωγή... δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχει παιχθεί σε επανάληψη).

Δεδομένου ότι η συγκεκριμένη εκπομπή βγαίνει μαγνητοσκοπημένη, μπορώ να υποθέσω εκ του ασφαλούς τί θα είχαν πει στην συνέντευξή τους οι δύο «νομπελίστες» ώστε να αναγκαστεί η ΝΕΤ να την κόψει. Σίγουρα, δεν θα μίλησαν για την παρεξήγηση, ούτε φυσικά θα ξεκαθάρισαν το τοπίο σχετικά με τον σάλο που έχει δημιουργηθεί και προφανώς δεν έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους.

Διότι αν συνέβαινε κάτι από τα παραπάνω, ποιος ο λόγος να κοπεί η εκπομπή;

Γεννητούρια στη βεράντα

Τα τσίκας έφτιαξαν καινούργια φύλλα κι είναι τόσο περίεργα.
Μέσα σε μια μέρα.
Εκπληκτικό!!!

Κονγκρατσουλέισονς Μίστερ Barack Hussein Obama, Jr.

Παρακολουθώ σήμερα όλη μέρα τους πανηγυρισμούς για την βέβαιη εκλογή του Barack Obama ως υποψηφίου των Δημοκρατικών για την Προεδρία των Η.Π.Α. και έχω μερικές ερωτήσεις:

1. Γιατί ασχολούνται όλοι στην Ελλάδα τόσο πολύ με τις Αμερικανικές εκλογές; Μήπως ξέρουν κάτι και δεν μας το λένε;

2. Γιατί νομίζουν όλοι ότι είναι πολύ καλό ο υποψήφιος Πρόεδρος να είναι μαύρος; Η πιο πρόσφατη εμπειρία από μαύρη πολιτικό της Αμερικής μάς δίδαξε ότι έβγαλε όλη την καταπίεση των προγόνων της σε διάφορους λαούς ανά την υφήλιο.

3. Αυτός είναι μία γλυκύτατη φυσιογνωμία. Έχετε μήπως προσέξει το μάτι (που γυαλίζει πάρα πολύ) της συμβίας του; Να φανταστώ ότι εκκολάπτεται άλλη μία Χίλαρυ πριν καλά καλά μεσουρανήσει ο καλός της; Άσε που έχει μια τρομερή ομοιότητα με την πολιτικό του σημείου 3 - μμμμππππρρρρ -

4. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι εν τέλει οι Αμερικάνοι που θα φτάσουν στις κάλπες θα ψηφίσουν έναν μαύρο, που το ενδιάμεσο όνομά του είναι Hussein, για πλανητάρχη;
Χρειάστηκε να κάνω refresh δυο τρεις φορές το λήμμα Barack Obama στην Wikipedia διότι αρχικά λάμβανα αυτό:


Σαν να λέμε δηλαδή ο γιος ενός μετανάστη από την Νιγηρία, ο Τζόζεφ Εμέκα Οκέκε, παντρεμένος με Ελληνίδα, έζησε με τον πατριό του στην Ινδονησία, γύρισε στην Ελλάδα, εξελέγη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μετά οι Έλληνες τον εκλέξανε πρωθυπουργό. Εδώ κάπου ακούγονται τα γέλια και η φωνή που λέει: «το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;».

Βέβαια, τώρα που ξανακοιτάω το παράδειγμα, σε τι διαφέρει ο GAP από τον Obama; Έλληνας μπαμπάς, Αμερικανίδα μαμά, μεγαλωμένος ανά την υφήλιο, υπουργός ελέω μπαμπά, εξελέγη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (δις ή τρις... δε θυμάμαι). Όπως και ο Barack όμως, ούτε αυτόν τον βλέπω πρωθυπουργό κι ας μην διαφέρει αυτός στο χρώμα από τους ψηφοφόρους του.

Εν ολίγοις;
Να τους ζήσει ο νέος Μπους και μεις να κάνουμε τον σταυρό μας σιγά σιγά διότι ο κ. Μακ Κέιν μάλλον δεν αστειεύεται και σκοπεύει να ξεπεράσει τον προκάτοχό του... Ο καλός μου λέει ότι θα κάνει περίπατο.

Μετά, βεβαίως, θα γίνει ένας νέος Αλ Γκορ και θα μοιραστεί το Νόμπελ Ειρήνης του 2018 (αν ζει ως τότε) με τρεις Έλληνες επιστήμονες που θα τον έχουν βοηθήσει να σώσει τον πλανήτη.

Εδώ Ντόιτσε Βέλλε... (Ενημερωμένο)

Διαβάζω παντού στο δίκτυο για τον νόμο που προωθεί ο Υπουργός Δικαιοσύνης για τον έλεγχο των blogs. Πραγματικά, δεν μπορώ να ξέρω που ακριβώς θα καταλήξει η συγκεκριμένη ιστορία. Αυτό που κατάλαβα όμως πολύ πρόσφατα είναι ότι η ζημιά ήδη έχει γίνει ανεξαρτήτως νόμων και κανόνων.

Πριν δύο μέρες συνομιλούσα με μια φίλη μέσω skype και της έδωσα ένα-δύο links για να διαβάσει κάποιες ειδήσεις σε blogs, διότι η ίδια είναι ψιλοάσχετη σε ότι αφορά το αντικείμενο και εν γένει την τεχνολογία. Μετά από κάμποσα κλικ φτάσαμε να διαβάζουμε κάποια κείμενα που δεν θα λεγε κανείς ότι ήταν και τα πιο σεμνά που κυκλοφορούν. Και ενώ εγώ γελούσα και έκανα σχόλια εκείνη μου είπε οτι δεν έβλεπε τι της έλεγα διότι είχε κλείσει τον browser. Στην ερώτησή μου γιατί το έκανε αυτό, ενδιαφέρεστε να μάθετε τί μου απάντησε;

«Μπα, άσε καλύτερα. Μη γίνει καμιά στραβή και πιάσουνε αυτά τα blogs και δούνε ότι τα είχα ανοίξει και έρθουν και με ψάχνουνε»...

Απλά εγώ, σκεπτόμενη και τις κατά καιρούς δηλώσεις διαφόρων από τους 300 που θα μας σώσουν και για το πόσο άσχετοι είναι με την τεχνολογία, φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί και πάρα πολύ για να πεισθούν ότι είναι απαραίτητη η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου για τον έλεγχο των blogs. Και βέβαια όλο αυτό θα παρουσιαστεί με την δέουσα σοβαρότητα από τον έγκριτο δημοσιογράφο κ. Χατζηνικολάου ο οποίος σε δελτίο σχετικά με το γνωστό DVD είχε δηλώσει: «η 35χρονη είχε μαζί της ένα WSB, αν το λέω σωστά διότι είμαι και παντελώς άσχετος σε ότι αφορά τους υπολογιστές...»

Τα σχόλια δικά σας!

Κανένα νέο = καλά νέα!

Πάνε πολλές μέρες που δεν έχω γράψει κάτι στο blog μου. Δεν είναι επειδή βαριέμαι, ούτε επειδή πέρασα μια μικρή ίωση, που με ζάλιζε αρκετά, ώστε να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Κυρίως είναι επειδή δεν έχω κάτι να γράψω, και αρνούμαι να μπαίνω στη διαδικασία να γράφω απλώς τίτλους, έτσι για να δίνω το παρόν.

Στη διαδικασία όμως να διαβάζω αυτά που γράφουν άλλοι και να κάνοντας διάφορα κλικ ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Άνθρωποι που συμμετέχουν σε δύο-τρία (ή και περισσότερα) blogs ταυτόχρονα, είναι απίστευτο το πώς αλλάζουν προσωπικότητα ανάλογα με το που γράφουν. Στα blogs που είναι γραμμένα πάνω σε ροζ συννεφάκια δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να εμφανίζονται σαν πριγκήπισσες ραπουντζέλ, στα «ψαγμένα» εμφανίζονται ως βαρβάτες intellectual προσωπικότητες, ικανοί για υψηλού επιπέδου σχολιασμό, στα πολιτικά σε πείθουν αμέσως να τους ψηφίσεις για πρωθυπουργούς, ενώ στα XXX μπλογκς μεταλλάσσονται ξαφνικά σε μπουκόφσκιδες και μάλιστα της κακιάς ώρας.

Εγώ πάντως άρχισα σιγά σιγά να κάνω εκκαθαρίσεις στις λίστες του reader όπως -εδώ και αρκετά χρόνια- έκανα και αντίστοιχες εκκαθαρίσεις στη λίστα των γνωστών που είχαν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.

Αν είσαι μάγκας δηλώνεσαι παντού ακριβώς όπως είσαι. Δύσκολο, αλλά έχει αξία. Οι fake ό,τι κι αν καταφέρνουν έχει ημερομηνία λήξεως...

Μία πολύ ωραία χρονιά!!!

2008 - 1954 = 43

Έως το πέμπτο στάδιο, η αφαίρεση πέφτει κομματάκι δύσκολη.

Θα μπορούσαμε ακόμη και να ευθυμησουμε, αν δεν αναρωτιόμασταν τί είδους -διατεταγμένη, ή μη- υπηρεσία εκτελείται πάλι...

Παράλογο!!!! Δεν απαντάει....

Από αυτά που ακούς και μετά σταυροκοπιέσαι μία ώρα (σκηνικό από δελτίο ειδήσεων της Κυριακής):
Οδηγός μέσα στο αυτοκίνητό του, σταματημένος σε κάποια ουρά πρατηρίου όπου έχουν τελειώσει τα καύσιμα. Δηλώνει: «Έκανα 40 χιλιόμετρα για να βρω βενζίνη και δεν βρήκα. Άρα, χαμένο το μεροκάματο αύριο. Δεν θα μπορέσω να πάω στη δουλειά μου»!!!!!!!!!!!!

Ένα απρόσμενο, ωραίο διάλειμμα

Πάνω που νόμιζα ότι είχα πάρει όλα τα δωράκια μου για το Πάσχα, μου εμφανίζει ο άντρας μου το βράδυ του Μεγ. Σαββάτου δύο εισιτήρια και επιβεβαίωση διαμονής για μια εβδομάδα στο Άμστερνταμ· «για τη γιορτή σου» μου είπε. Το πόσο χάρηκα δε λέγεται. Είχα μόνο τρεις μέρες για να ετοιμαστώ. Η αναχώρηση ήταν ανήμερα την Πρωτομαγιά. Ευτυχώς οι προβλέψεις για τον καιρό ήταν μάλλον δυσοίωνες, κι έτσι δεν αγχώθηκα για πλυντήρια. Είπα θα πάρω χειμωνιάτικα, οπότε ποιος ο λόγος να αγχωθώ; Βεβαίως, με το που πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ είδαμε ότι οι προβλέψεις είχαν πέσει τελείως έξω. Οι θερμοκρασίες όλες τις μέρες που μείναμε ήταν από 21 έως 24 βαθμούς, με έναν τεράστιο ήλιο, πράγμα που μας βόλεψε εντέλει, καθώς βρίσκαμε πάντα να καθίσουμε σε σκιερά τραπεζάκια και παγκάκια, αφήνοντας τους Ολλανδούς να απλώνονται στον ήλιο σαν τις γάτες.

Εξαιρετική βόλτα. Βασικά Άμστερναμ, μια μέρα στην Ουτρέχτη με πολύ πολύ καλή παρέα (ευχαριστούμε Παντελή και Θανάση, περάσαμε φανταστικά) και ένα γρήγορο πέρασμα από το Βόλενταμ, το Μάρκεν, το Ντέλφτ τη Χάγη, και το Μαντούρονταμ.

Πολλές βόλτες, πολύ περπάτημα, πολλές φωτογραφίες, ωραίες βόλτες με καραβάκια, καφέδες στην άκρη του καναλιού σε ωραία μαγαζιά, όπου ο καπουτσίνο έχει το θράσος να κοστίζει 2,10 Ευρώ! Φαγητό σε ωραία εστιατόρια με φοβερό highlight το γεύμα στην Ουτρέχτη σε μια κρυφή καθολική εκκλησία που έχει γίνει εστιατόριο-μπυραρία με μία τεράστια συλλογή από βέλγικες μπύρες.

Βέβαια είχε πολύ κόσμο. Πέσαμε σε εποχή με πολλές γιορτές και αργίες. 30 Απριλίου η μέρα της βασίλισσας οπότε την 1η Μαΐου που φτάσαμε βρήκαμε ένα Άμστερνταμ πολύ βρώμικο. Το οποίο άργησε λίγο να καθαριστεί δεδομένου ότι στις 4 Μαΐου ήταν άλλη αργία, για τα θύματα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και στις 5 ημέρα ανεξαρτησίας. Πολυκοσμία, μπυροποσία, φαγητό στο χέρι... χαμός από σκουπίδια.

Για την επιστροφή πληρώσαμε για τη μετάβαση στο αεροδρόμιο, χαράματα, μετά από τηλεφωνικό ραντεβού, 30 Ευρώ, σε εξαθέσιο πολυμορφικό Mercedes. Αναρωτιέμαι τι θα δίναμε αντίστοιχα για το «Ελ. Βενιζέλος»...

Η κατάνυξη των ημερών

Το θέαμα των απλωμένων χταποδιών που ξεραίνονται στον ήλιο μπροστά σε κάθε μαγαζί της πόλης, είτε αυτό έχει σχέση με την εστίαση, είτε με την ένδυση, είτε με σκληρά εργαζόμενες ρωσίδες, κατέκλυσε το Ηράκλειο από την Μεγάλη Πέμπτη, για μια ακόμα χρονιά. Διότι, εδώ η κατάνυξη της Μεγάλης Παρασκευής είναι συνυφασμένη με την κρασο-ρακο-κατάνυξη και τα χταπόδια. Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η λιτανεία του Επιταφίου, και λεφούσια τρέχουν οι πιστοί να προλάβουν τραπέζι κάπου στην αγορά ή στην υπόλοιπη πόλη, για να φάνε και να πιούνε ό,τι έχει επιμελώς βαφτιστεί νηστήσιμο (οι προνοητικοί, βεβαίως, έχουν κλείσει από πριν).

Και αυτό θεωρείται «έθιμο» του Πάσχα· πάλι καλά, που δεν το συνδέουν κι αυτό με την Τουρκοκρατία... Τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύ στη γερμανική κατοχή κολλάει, όπως τρέχουν όλοι να την πέσουν στο φαΐ, σαν να μην έχουν ξαναφάει στη ζωή τους. Πριν μερικά χρόνια, που είχαμε καλεσμένους και κατεβήκαμε υποχρεωτικά στην πόλη, γίναμε και μάρτυρες ξυλοδαρμού για ένα τραπέζι στα «ψαράδικα» της αγοράς, όπου όχι να καθήσεις να φας δεν αντέχεις από τις μυρωδιές, αλλά ούτε καν να περάσεις τρέχοντας.

Μια άλλη χρονιά, σε ένα κοντινό χωριό, έτυχε να ακολουθήσω τον Επιτάφιο και είδα να γίνεται στάση σε κάθε σπίτι του χωριού, ώστε να προσφερθούν και να τιμηθούν δεόντως, και πάντοτε «κατανυκτικώς», ρακές από τους παπάδες και το λεφούσι. Περιττό να σας πω ότι στα μισά της περιφοράς και με δεδομένο το ξεροσφύρι, κουρούμπελα οι παπάδες, κουρούμπελα οι «μεταφορείς», οι μουσικοί, οι πιστοί... Μόνο οι ελάχιστοι «στεγνοί» μπορούσαν να αντιληφθούν τα οχτάρια του Επιταφίου.

Είπα για Πάσχα, έθιμα και Τουρκοκρατία και θυμήθηκα τώρα δα, να αναρωτηθώ και δημοσίως: Όλα τούτα τα ευλαβικώς συντηρούμενα έθιμα, που να ήσαν άραγες πριν από το 89 και το 90; πριν την άνθιση των επιδοτήσεων και των επιχορηγήσεων, πριν τους λογής λογής Πολιτιστικούς Συλλόγους, την «πολιτιστική πολιτική» με τα λεφτά της τότε ΕΟΚ, και κύριως, πριν τον κατακλυσμό της ιδιωτικής τηλεόρασης; Πόσο θάθελα να διάβαζα παλιές τοπικές εφημερίδες του 85, του 80, του 70, του 60, από το Αγρινίο, την Καλαμάτα, το Βροντάδο, να περιγράφει ο ντόπιος δημοσιογράφος με πόσο ενθουσιασμό αναβίωσαν για μια ακόμη χρονιά τα διάφορα Χαλκούνια κι οι Σαΐτες, που μας έρχονται από τα τόσο βολικά -για την περίσταση πάσης οπλοκατοχής, οπλοχρησίας, και γενικώς οπλοκαφρίλας- χρόνια της Τορκοκρατίας...

η φωτογραφία από το travelphoto.net, καθώς δεν είχα μαζί μου μηχανή στην πόλη προχθές

Μεγάλη μέρα η αυριανή

Και επειδή φίλαθλος και μη προληπτικός μάλλον δεν υπάρχει,
και επειδή το post της 14 Απριλίου ήταν μάλλον γουρλίδικο για την ομάδα
φυσικά δεν θα μπορούσα να μην κάνω έστω και μια μικρή αναφορά σήμερα!

Άντε, να ναι γουρλίδικο και το σημερινό και για το αυριανό παιχνίδι με την Chelsea και για το παιχνίδι της 29ης του μήνα με την Barcelona.

Μια διαφορετική πρόταση για διακόσμηση

Πριν από αρκετό καιρό όταν ετοιμάζαμε το καινούργιο μας σπίτι έπεσε στα χέρια μου κάποιο περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας που είχε μια νέα πρόταση για διακόσμηση και εξηγούσε ότι πρόκειται για ένα είδος ταπετσαρίας από βινύλιο η οποία "κολάει" στον τοίχο περισσότερο σαν μαγνήτης και καθόλου σαν κόλα, με αποτέλεσμα να μην καταστρέφεται ο τοίχος σε περίπτωση που κάποιος θέλει να την αφαιρέσει. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ανέφερε και κάποιο μαγαζί στην Αθήνα που πουλάει κάποια σχέδια. Καμία αναφορά στην εταιρεία ή σε κάποιο site. Μου άρεσε τόσο πολύ που το έψαξα και βρήκα αυτό. Εξαιρετικά σχέδια, φοβερά χρώματα και ένα υλικό το οποίο όντως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να καταστρέψει τον τοίχο σας εάν θελήσετε να το αφαιρέσετε.

Για του λόγου το αληθές, βλέπετε πως μεταμορφώνεται ένας απλός και μονότονος διάδρομος

Ολοκληρώθηκε η ανάπλαση της Λεωφόρου Κνωσού

Ο καλός μου, πάντως, επιμένει ότι για όλα φταίει ο ποδηλατόδρομος...

Τα φοράς και πετάάάάάάάάάάάάάάς...

Μετά το τελευταίο ατύχημα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ έχω αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά. Μας έχουν παρουσιάσει τόσα σενάρια για το πως έγινε το ατύχημα που έχω αρχίσει να τα χάνω μήπως τελικά υπάρχει μόνο ένα σενάριο, αυτό της συγκάλυψης.

Πριν λίγο ενημερωθήκαμε ότι ο Πρόεδρος θα μπορούσε να είχε γείρει αριστερά και να τον πατήσει το διερχόμενο αυτοκίνητο δεδομένου ότι είναι αριστερόχειρ και άρα θα έφτιαχνε την αλυσίδα από την αριστερή πλευρά της... Λησμονεί η φιλτάτη δημοσιογράφος ότι οι αλυσίδες των ποδηλάτων υπάρχουν ΜΟΝΟ από τη μία πλευρά και αυτή είναι η δεξιά (εκτός αν στα πλαίσια του διαρκούς πολέμου κατά της επάρατου δεξιάς, το ποδήλατο ήταν ειδική παραγγελία).

Επιπλέον, το πρωί διαβάσαμε σε πρωτοσέλιδο ότι ο Πρόεδρος δεν έπαθε το ατύχημα με ποδήλατο αλλά με έναν τύπο roller skate. Και εδώ είναι που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Φαγώθηκε το βαφτηστήρι μου με την καινούργια τρέλα κι αντί για συμβατικά (άντε το πολύ ποδοσφαιρικά) παπούτσια, για φέτος μου ζήτησε Χίλις. «Βρε. τί είν' αυτά πάλι;» Ανενημέρωτη ως συνήθως σχετικά με τα της μοδός άρχισα να το ψάχνω και τ' ανακάλυψα. Ιδού! Αθλητικά παπούτσια, τα οποία έχουν στο πίσω μέρος ρόδα για να κυλάς και άμα δε θες να κυλάς τη βγάζεις, βάζεις την τάπα και περπατάς κανονικά.


Βρε, μπάς και; Δεν είναι κακό να παλιμπαιδίζει κανείς καμιά φορά. Επιπλέον, μπορεί να ναι δώρο από τη νονά. Να μην το δοκιμάσει να δει αν μπορεί;

Πάντως, για καλό και για κακό, εγώ θα φροντίσω να εφιστήσω την προσοχή στο βαφτηστήρι μου!!!

Συννεφιασμένη Κυριακή!

Βεβαίως, οι συννεφιασμένες Κυριακές στην μεγαλόνησο είναι ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές το χρόνο. Όμως ο Απρίλης είναι πάντα μέσα στο χρονοδιάγραμμα. Η φωτογραφία είναι από τον Απρίλη του 2001. Και τότε η πορτοκαλί ατμόσφαιρα κράτησε πάνω από 10 μέρες. Αξέχαστο!!! Φυσικά ουδείς είχε ασχοληθεί τότε όπως και για αρκετό καιρό αργότερα. Μόνο όταν τα σύννεφα με την Αφρικανική άμμο άρχισαν να προσεγγίζουν την Αττική, μόνο τότε άρχισε να γίνεται θέμα και να πιάνει τους κατοίκους της Αθήνας ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ. Ήρεμα παιδιά! Σύννεφο είναι και θα περάσει! Ρωτήστε και τον Άκη. Τι θα κανε χωρίς το σύννεφο αυτές τις μέρες; Βγαίνει δελτίο μόνο με την μάχη του οβελία και την αιματοβαμμένη ποδιά του προέδρου των κρεοπωλών της Βαρβακείου; Άντε και Καλό Πάσχα να 'χουμε!

ΕΛληνική ΑΣυδοσία ...

"Οι Αστυνομικοί δουλεύουν ως security για ένα κομμάτι ψωμί" διαβάζω. "Και όχι μόνο ως security", απαντώ εγώ και παραθέτω πάραυτα προσωπική -σοκαριστική- εμπειρία:
Είναι πρωί καθημερινής και κάθομαι στο γραφείο μου και ξεκινώ την δουλειά μου. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένας αστυνομικός με υπηρεσιακή περιβολή και το καπέλο στο ένα χέρι. Στο άλλο χέρι, ένα πακέτο και μου παραδίδει υλικά... ως COURIER!!!!!!

Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι που μάλλον η εταιρεία που μας έστελνε τα συγκεκριμένα υλικά, έκανε συνεργασία με διαφορετική εταιρεία courier και ο συγκεκριμένος αστυνομικός σταμάτησε να έρχεται για παράδοση.

Το γεγονός ότι ήταν με την στολή της αστυνομίας προδίδει σαφώς ότι οι παραδόσεις γινόταν εν ώρα υπηρεσίας και φυσικά με το αυτοκίνητο υπηρεσίας (περιπολικό;). Άρα δεν είναι ότι οι Αστυνομικοί έχουν "δεύτερες" δουλειές. Είναι ότι φροντίζουν να τις "βγάζουν" ταυτόχρονα με την κύρια απασχόληση ώστε να μη χάνουν τα απογεύματά τους.
Άσε που ως couriers οι αστυνομικοί πρέπει να ναι μεγάλο hit δεδομένου ότι ανάβοντας τους φάρους δεν υπάρχει τίποτα που να τους κλείνει τον δρόμο. Παραδόσεις άμεσα και εγγυημένα... Δεν ντρεπόμαστε λίγο λέω εγώ!!!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά

σε όσους από εσάς αρέσκονται στα χρώματα. Μια φωτό από το άλλο ημισφαίριο...

Αναρωτιέμαι,

ανέκαθεν αναρωτιόμουν δηλαδή, ποιος είναι ο σκοπός των blogs. Διάβασα και ξαναδιάβασα μερικά και μου άρεσε η ιδέα του διαδικτυακού "ημερολογίου" μετά σχολίων και κλάδων. Κι έτσι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι και μ' αρέσει. Όμως τώρα αναρωτιέμαι για κάτι άλλο. Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να βρίσκουμε το ίδιο post ξανά και ξανά (ανα)δημοσιευμένο σε 5, 10, 20 διαφορετικά blogs; Τι σκοπό εξυπηρετεί όλο αυτό; Γιατί κάποιοι νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι διαβάζουν μόνο αυτούς, ενώ αυτοί όλους τους άλλους, και άρα πρέπει αυτοί και μόνο αυτοί να ενημερώνουν τους αναγνώστες τους για ό,τι έχουνα αναρτήσει οι υπόλοιποι; (φιου... κουραστικό και μπερδεμένο, διαβάζεται αργά).
Αυτή η σκυταλοδρομία, εκτός από κουραστική, είναι και επικίνδυνη, κυρίως όταν σκορπάει γύρω γύρω ψευδείς ειδήσεις (βλέπε "σκύλος ψοφάει σε έκθεση" και όχι μόνο). Νομίζω είναι μια κακή συνήθεια που πρέπει, αν είναι αδύνατον να σταματήσει, τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθεί, αλλά πώς; τι το ψάχνω;
Αρκετά χαριτωμένα και κάποιες φορές ενδιαφέροντα φαίνεται να είναι τα παιχνιδάκια. Προσπάθησα να δω τι θα μου προκύψει αν προσπαθούσα να "παίξω" την σελίδα 123. Το πρώτο βιβλίο που έπιασα δεν είχε σελίδα 123, το δεύτερο είχε φωτογραφία στην σελίδα 123 και στο τρίτο το περιεχόμενο ήταν τόσο σόκιν που θα με άρχιζε στο κυνήγι ο Σφακ.
Μήπως να το παραλλάσσαμε λίγο, να το κάναμε πιο χρηστικό και λειτουργικό και αντί της σελίδας 123 να γράφαμε ό,τι υπάρχει στο οπισθόφυλλο (το πρώτο που κοιτά κάποιος όταν αγοράζει ένα βιβλίο χωρίς να το ξέρει), μια μικρή κριτική δική μας και το ISBN ώστε να μπορεί να το παραγγείλει γρήγορα μ' ένα κλικ όποιος του κάνει το βιβλίο κλικ;
Πληροφοριακά, εξαιρετικό το service του www.protoporia.gr για την αγορά βιβλίων. Ακόμα κι όταν ετοιμαζόμουν για διακοπές και είχα ξεχάσει να κάνω προμήθειες, τους έστειλα κούριερ και εκτέλεσαν την παραγγελία μου αυθημερόν ενώ ζω στην επαρχία.

Glory Glory Man United!!! (ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ)

Όταν ήμουν μικρή - αγοροκόριτσο γαρ - μου άρεσε να παίζω μπάλα με τα αγόρια στο σχολείο και τη γειτονιά. Μετά που γύριζα στο σπίτι πολλές φορές καθόμουν μαζί με τον μπαμπά μου και βλέπαμε τον Παναθηναϊκό. Έμαθα λοιπόν να παρακολουθώ ποδόσφαιρο και να ξέρω τους κανόνες. Το μπάσκετ έμαθα και να το παίζω καλά διότι ο θεούλης με προίκισε με 1.80 μέτρα ύψος μόλις στα 16 μου... Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν και -αν και όχι φανατικά- συνέχισα να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στο ελληνικό κυρίως ποδόσφαιρο, χωρίς όμως να έχω εκφραστεί ιδιαίτερα θερμά για καμία εγχώρια ομάδα.
Και δείτε τώρα τι μου επιφύλαξε το μέλλον. Αγάπησα η φτωχή! Και ο καλός μου είναι φίλαθλος. Αλλά μην πάει ο νους σας σε τίποτα μπαναλαρίες ελληνικής κατανάλωσης.... Όοοοοοχι... Μιλάμε για τα μεγάλα σαλόνια. Στο γραφείο του σπιτιού μας έχουμε μακέτα του Old Trafford, τους παίκτες της ομάδας σε κουκλάκια, διάφορα γκατζετάκια και φυσικά μία-δύο πλήρεις αθλητικές εξαρτήσεις στην ντουλάπα.
Κι εγώ, χωρίς να χω περάσει από τα προκαταρτικά έφτασα να γνωρίζω τους παίκτες της Premier League(όχι μόνο της Manchester) με ονόματα και διευθύνσεις και να τους ξεχωρίζω και στον αγώνα - και μ' αρέσει!!!
Αυτές τις μέρες ο καλός μου λείπει στο εξωτερικό. Και προχθές το βράδυ που η Manchester United έπαιζε με την Roma έφερα το βαρύ φορτίο της αναμετάδοσης (είναι στο άλλο ημισφαίριο και δεν είχε δυνατότητα να παρακολουθήσει ούτε ηλεκτρονικά) με SMS!!!!
Μάλλον το ίδιο θα κάνω και αύριο Κυριακή που Η ομάδα παίζει με την Arsenal και όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για ΤΟ ματς της χρονιάς στην Premier League και σίγουρα the reds will march on!!!

Ο καλός μου από το άλλο ημισφαίριο διάβασε το post και μου έκανε τις εξής παρατηρήσεις, τις οποίες προφανώς δεν θα σχολιάσω. Μου λέει λοιπόν για να μαθαίνω ότι το ματς της χρονιάς είναι αυτό που θα γίνει το Μεγάλο Σάββατο (14.45 ώρα Ελλάδας) ανάμεσα στην Manchester United και την Chelsea και συμπληρώνει ότι θεωρεί πως όσο αντιποδόσφαιρο και τσούκου-τσούκου και νίκη μισό-μηδέν στο τέλος κι αν παίζουν οι 'μπλε', θα κάνουν το στραβοπάτημα από μόνοι τους μάλλον την ερχόμενη Πέμπτη μέσα στο Goodison Park (μετά από δική μου έρευνα προφανώς αναφέρεται στο ματς της Chelsea με την Everton στις 17 Απριλίου).

Πρόταση για νέους αριστερούς προέδρους

Ο αγαπητός Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε την "καριέρα" του με στίχους του Νατζίμ Χικμέτ και του Σαββόπουλου. Σήμερα μας εξέπληξε απαντώντας στον Βγενόπουλο με στίχους του Αγγελάκα.
Πρόταση: Αγαπητέ Πρόεδρε, μελετήστε πάραυτα και ολίγον Γούναρη. Ποτέ δεν ξέρετε που θα σας βγάλει ο δρόμος σας. Πάσχα έρχεται, όλο και κάποιο γηροκομείο ή ΚΑΠΗ θα επισκεφθείτε...

Τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν ότι οι έλληνες πολιτικοί ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν...

Έλα! Δεν το πιστεύω!!!

ΣΟΚ & ΔΕΟΣ!!!!!!!!!!!

"Σοκ στον ελληνικό αθλητισμό" λέει το σουπεράκι. "Σοκ έχει προκαλέσει στο πανελλήνιο το θέμα ντόμπινγκ της εθνικής ομάδας άρσης βαρών" λέει ο εκφωνητής.
Βρε δε ντρεπόμαστε λίγο, λέω εγώ!
Οι μόνοι που έχουν πάθει σοκ φαίνεται να είναι οι δημοσιογράφοι. Μπορούν να είναι σίγουροι ότι το υπόλοιπο "πανελλήνιο" δεν σοκαρίστηκε καθόλου. Μα καθόλου σου λέω...

"Σκύλος" του ΙΚΑ δάγκωσε ασφαλισμένο!

Αυτός ήταν ο τίτλος ενός θέματος που τρέχει από το πρωί στα κανάλια σήμερα και αφορά έναν ασφαλισμένο του ΙΚΑ τον οποίο δάγκωσε ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Ηρακλείου.
Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος πάνω στον οίστρο του τηλεοπτικού παραθύρου αυτό που συνέβη ήταν ότι:

1. Εκείνος πήγε να κλείσει ραντεβού για διαβητολόγο (που απουσίαζε) και για ορθοδοντικό που δεν υπάρχει στο Ηράκλειο (για την ακρίβεια είπε ότι δεν υπάρχει ορθοδοντικός στην Κρήτη, μόνο στα Χανιά, αλλά αυτό θα το σχολιάσω κάποια άλλη φορά)

2. Του είπαν ότι -προφανώς- δεν μπορεί να κλείσει ραντεβού για τους προαναφερθέντες λόγους

3. Ζήτησε να δει την διευθύντρια η οποία έλειπε και την ώρα που ήταν έτοιμος να πλακώσει την γραμματέα (επειδή του είπε ότι λείπει η διευθύντρια) μπήκε ο Υποδιευθυντής ο οποίος -λογικά- ζήτησε να μάθει προς τι οι φωνές

4. Ο ασφαλισμένος άφησε το λιντσάρισμα της γραμματέως και έπιασε από τον λαιμό τον Υποδιευθυντή

5. Ο οποίος αμυνόμενος και προκειμένου να μην πνιγεί στα καλά καθούμενα και χωρίς να ξέρει και το γιατί, δάγκωσε στο χέρι τον ασφαλισμένο και κατάφερε να ξεφύγει.

Όλα τα παραπάνω επαναλαμβάνω ότι τα εξομολογήθηκε ο ίδιος ο ασφαλισμένος και όταν ο κ. Αυτιάς συγκεκριμένα του είπε 'άρα εσύ επιτέθηκες πρώτος' αυτός απάντησε 'και από το μπαλκόνι θα τον πέταγα αν προλάβαινα, μου πήρε το βιβλιάριο από το χέρι να το δει, έτσι να τον άφηνα;'
Τι άλλο να σχολιάσει κανείς.
Βεβαίως όλο το παραπάνω σουρεάλ περιστατικό είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί σε διαθεσιμότητα ο Υποδιευθυντής ενώ ο ασφαλισμένος περιφερόταν όλη μέρα σε όλα τα κανάλια και τα δελτία λέγοντας ακριβώς την ίδια ιστορία χωρίς κανείς να τον κοιτάει έστω με απορία.
Και γω μετά αναρωτιέμαι:
-. Γιατί αφήνω να μου παίρνουν την προτεραιότητα στην διασταύρωση και δεν αντιδρώ;
-. Γιατί ανέχομαι να ξεσηκώνουν τον τόπο με τα subwoofers των αυτοκινήτων χωρίς να αντιδρώ;
-. Γιατί ακούω πυροβολισμούς από το διπλανό σπίτι και δεν κάνω τίποτα;
-. Γιατί μου παίρνει την σειρά στην ουρά στην τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στον γιατρό... ο τσαμπουκαλεμένος μαυροπουκαμισάς και εγώ κάνω το κορόιδο;
Να σας πω γιατί;
Διότι ζω στο Ηράκλειο Και αν αντιδράσω μπορεί να βρεθώ στο πάτωμα με κάποιον από πάνω μου να προσπαθεί να με πνίξει...
Κι όχι τίποτα άλλο αλλά αν τον δαγκώσω στο χέρι για να απελευθερωθώ μπορεί να χάσω τη δουλειά μου κι αυτός να γίνει φίρμα στα κανάλια.
Α, και για να μην το ξεχάσω: Νομίζω το αυτό θα ίσχυε ακόμα κι αν ζούσα εκτός Κρήτης, δηλαδή στα Χανιά!

Επανήλθε η τάξις!

Η Ελληνοφρένεια είναι εδώ και πάλι. Και ομολογώ ότι ήμουν από τους καχύποπτους (όπως είπε ο Θύμιος σήμερα) που θεωρούσαν ότι κάτι έχει γίνει και θα χανόμασταν... Αλλά, ευτυχώς όλα είναι εντάξει.
Βέβαια ο ΣΚΑΙ τελικά τα κατάφερε να μας επιτρέπει να ανοίγουμε το ραδιόφωνο μόνο μια ώρα τη μέρα πλέον, στην Ελληνοφρένεια άντε και λίγο μετά στο μεσημεριανό μαγκαζίνο. Κρίμα δεν είναι; Μήπως να ξανασκεφτούν εκεί στο Φάληρο τις ανακατατάξεις στο πρόγραμμα και - πολύ περισσότερο - τις νέες παραγωγές;

Πού είναι η Ελληνοφρένεια; Οέο;

Και μέσα σ' όλα ανοίγω ΣΚΑΙ χθες στη μία για να ακούσω Ελληνοφρένεια και πέφτω πάνω σ' αυτή την ηλίθια την Γκίζα που μόλις ακούσεις τη φωνή της σου 'ρχεται να πας να κάψεις τον σταθμό. Αν ακούσεις και τι αηδίες λέει, βουτάς και στο Φαληρικόν και "να ζούμε να σε θυμόμαστε"!
Σηκώνω ακουστικό: "Συγνώμη, δεν έχει Ελληνοφρένεια σήμερα;"
Τηλεφωνήτρια: "Όχι, έχουν πάρει άδεια"
- Και πότε θα ξαναέχει Ελληνοφρένεια;
- Μάλλον την Πέμπτη
!!!!!
Εάν ενθυμούμαι καλώς ο Θύμιος δεν ανέφερε τίποτα για "άδεια" στην εκπομπή της προηγούμενης Παρασκευής. Η τηλεοπτική Ελληνοφρένεια βγήκε στον αέρα κανονικά χθες. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια...
Μήπως ο κ. Πορτοσάλτε αποφάσισε ότι δεν χωρούν πολλοί χουμορίστες στον σταθμό; Ίδωμεν. Ας μην προτρέχω. Μπορεί όντως τα παιδιά, Δευτέρα πρωί, να αποφάσισαν να πάρουν άδεια. Ας περιμένω μέχρι την Πέμπτη και τα ξαναλέμε.

Είναι πολλά τα λεφτά Άρη (;)

Και ενώ τα διάφορα σίριαλς συνεχίζονται στην μπλογκόσφαιρα, πολλοί από εμάς αναρωτηθήκαμε τι σήμαιναν τα αποσιωπητικά στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Πιτσιρίκου... Ανοιχτή παράγραφο σήμαιναν. Διότι, σου λέει, ας κρατήσουμε και μια πισινή, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Πιτσιρίκος ξαναχτύπησε με φρέσκο post. Ολίγον τραβηγμένο από τα μαλιά όμως, πλαδαρό και ουδόλως χουμοριστικό. Ωσάν, "γράφω για να γράψω". Λογικόν! Διότι ο Αρούλης ψώνισε Πιτσιρίκο-bloger. Αν ήθελε σκέτο "πιτσιρίκο", μιλιούνια στο διαδίκτυο. Οπότε παραφράστηκε στα γρήγορα και η ρήσις "σκάσε και... γράφε" σε "μίλα ΚΑΙ γράφε". Άντε να δούμε σήμερα που είναι η πρεμιέρα. Θα τα βγάλει τα λεφτά του ο Άρης ή τσάμπα ο ντόρος;

Τι γίνεται βρε παιδιά;

Άνοιξα το reader χθες και ανακάλυψα ότι ο Πιτσιρίκος μας λέει "μάκια" και -μάλλον- μας αποχαιρετάει. Όπως και κάμποσοι άλλοι.

Τι γίνεται βρε παιδιά; Το γκαντέμιασα; Μπα! Δε νομίζω να φταίω εγώ και η απόφασή μου να αρχίσω να "μπλογκάρω".

Τι γίνεται βρε παιδιά; ρώτησα δυνατά μόλις παρατήρησα τις αποχωρήσεις... "Πλάκωσαν οι ΠΑΣΟΚοι" μου απάντησε ο καλός μου, αναφερόμενος προφανώς στα γεγονότα της Καβάλας (τώρα που το σκέφτομαι δεν το διευκρίνησα κι όλας, μπορεί να εννοούσε κάτι άλλο. Εγώ αυτό κατάλαβα και σ' αυτό θα επεκταθώ!). Δεν είναι δυνατόν να είναι αυτός ο λόγος σκέφτομαι. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι ευαγγελίζονται την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, είναι ακτιβιστές (πω πω!... όλο μοδάτες εκφράσεις χρησιμοποιώ), δεν είναι ρατσιστές, τους ενδιαφέρει να παρεμβαίνουν στα κοινά... δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να την κάνουν με ελαφρά επειδή "πλάκωσαν οι ΠΑΣΟΚοι".

Να φανταστώ δηλαδή ότι έχουν δικαίωμα να έχουν blog μόνο όσοι γεννήθηκαν απόγευμα Παρασκευής κάποιου Αύγουστου, είναι κάτοχοι αυτοκινήτου χρώματος γκρι σουρί, παίζουν χόκεϊ επί πάγου, έφαγαν προχθές πατάτες γιαχνί με μάραθα και χοχλιούς* [σκέφτομαι κάποια ψυχή που γλείφεται τώρα!] και κυρίως δεν είναι ΠΑΣΟΚοι ή οτιδήποτε άλλο εκτός αριστερών πεποιθήσεων; Ρε παιδιά, πολύ ρατσιστικό μου κάνει όλο αυτό και δεν μου φαίνεται να ταιριάζει με την νοοτροπία των blogers. Τέλος πάντων, πληρώ ένα-δύο κριτήρια και άρα μπορώ να συνεχίσω να γράφω.

Αααααααααα, να μην το ξεχάσω!
Ο Δήμαρχος Ηρακλείου (Κρήτης) ανακοίνωσε χθες ότι οι συντηρητικές νοοτροπίες δεν ταιριάζουν με τον κρητικό λαό και ότι ο Δήμος στο Ηράκλειο είναι πανέτοιμος να τελέσει γάμο ομοφυλοφίλων όποτε αυτό ζητηθεί.
Υποψιάζομαι ότι το νέο θα το ακούσουμε σήμερα από κάποιο Αθηναϊκό κανάλι του οποίου το όνομα μάλλον θα αρχίζει από Α και θα τελειώνει σε –λτερ και μάλιστα και στις δύο versions του δελτίου. Ο Άκης με σουπεράκι «στο Ηράκλειο έγινε ο πρώτος γάμος ομοφυλόφιλων» και ο Νικολάκης με σουπεράκι «αναμένεται αύξηση του εγχώριου τουρισμού στο Ηράκλειο για το καλοκαίρι του 2008» - και εντεύθεν, θα συμπλήρωνα εγώ...
Άντε και στα δικά σας οι ανύπαντροι!

------------

*Πατάτες γιαχνί με μάραθα και χοχλιούς (όπου "χοχλιός" ίσον σαλιγκάρι)
Υλικά: Πατατούλες, κρεμμυδάκι, μάραθα, σαλιγκάρια, σάλτσα ντομάτα, λαδάκι, αλατάκι, πιπεράκι

Τηλεφωνούμε σε όλους τους γνωστούς για να εντοπίσουμε τον έναν που θα μπορούσε να έχει πάρει τα βουνά για να βρει σαλιγκάρια και επιπλέον να μας έχει κάνει τη χάρη να τα έχει ετοιμάσει για ψήσιμο, που σημαίνει να τα έχει ταΐσει μακαρόνια για αρκετές μέρες και να τους έχει συμπεριφερθεί ως να ήταν pets.
Αφού τα καταφέρουμε, του ζητάμε ευγενικά να μας δώσει κανένα κιλό, παίρνουμε τα σαλιγκάρια και τα βάζουμε να βράσουν (εν ολίγοις τα στέλνουμε αδιάβαστα). Τους αλλάζουμε νερό περίπου 3 φορές ώστε να είμαστε σίγουροι ότι έχουν καθαρίσει τελείως.

Μετά σοτάρουμε το κρεμμυδάκι στο λάδι μέχρι να μαραθεί και βάζουμε τις πατατούλες (κομένες αναλόγως), τα μάραθα, τα σαλιγκάρια και τη σαλτσούλα. Αλατίζουμε, πιπερώνουμε και περιμένουμε να γίνει. Το «να γίνει» δε σημαίνει με τίποτα να μαλακώσουν τα σαλιγκάρια... Απλώς να τα δούμε να εμφανίζονται στο χείλος του καβουκίου τους, αλλά όχι να βγουν τελείως γιατί έτσι χάνεται όλη η πλάκα του σερβιρίσματος.

Αφού γίνουν τα σερβίρουμε σε ρηχό πιάτο και φροντίζουμε να συνοδεύονται από πιρούνι, κατά προτίμηση ασημένιο για να μην μπορούν να μας το λυγίσουν οι έξυπνοι συνδαιτυμόνες προκειμένου να καταφέρουν να βγάλουν το σαλιγκάρι από το καβούκι του. Μια καλή μέθοδος είναι αυτό να γίνεται με οδοντογλυφίδα.
Ελπίζουμε πάντα οι συνδαιτυμόνες να γνωρίζουν την τεχνική αλλέως πως ο τοίχος της κουζίνας θα γεμίσει πιτσιλιές από λαδιές οι οποίες αν το χρώμα του τοίχου είναι ανάλογο, μπορεί να αλλάξουν αισθητικά όλη μας την ζωή.
Καλή όρεξη!

Καλή αρχή...

Ξεκινώ κι όποιον πάρει ο χάρος. Δεν ξέρω καν τι θέλω να γράψω. Δεν ξέρω αν θα ενδιαφερθεί κάποιος για ό,τι γράψω. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην είναι κι αυτό κάτι που θα αφήσω ατέλειωτο...