Και φτάνεις στην πόλη του φωτός. Και λες «επιτέλους ξανάρχομαι» αλλά χωρίς να έχεις υπολογίσει ότι την προηγούμενη φορά ήσουν παιδούλα... 14 χρόνια πριν!
Και τρελαίνεσαι. Διότι δεν είσαι πια παιδούλα κι έχεις διάφορα προβλήματα υγείας με κορυφαίο την αρθρίτιδα. Και ανακαλύπτεις ότι το μετρό του Παρισιού δεν διαθέτει σχεδόν πουθενά κυλιόμενες σκάλες. Ούτε ασανσέρ. ΤΙΠΟΤΑ! Και κουτρουβαλάς βαλίτσες προσπαθώντας να φτάσεις στον προορισμό σου. Και πριν φτάσεις στο στόχο για την βόλτα είσαι πια τόσο κουρασμένος που βγαίνοντας από το μετρό το πρώτο πράγμα που ψάχνεις είναι ένα παγκάκι να ξαποστάσεις. Και ω του θαύματος!!! Ούτε παγκάκι υπάρχει. ΠΟΥΘΕΝΑ! Και τότε θυμάσαι...
Ήμουν 27 όταν είχα πάει πρώτη φορά στο Παρίσι και το είχα λατρέψει. Είχα φίλους που με έτρεχαν με αυτοκίνητα και τα πρωινά που γυρνούσα μόνη μου μπορούσα. Τώρα, εκτός του ότι δεν μπορώ πια, έμεινα και νηστική διότι το κρέας στο πιάτο έτρωγε τις πατάτες πριν προλάβω να τις φάω εγώ. Η έννοια «καλοψημένο» συνεχίζει να είναι καμένο απ' έξω, αίμα μέσα!!! Ευτυχώς έτρωγα γλυκά αλλά κι απ' αυτά πόσα να αντέξεις; Απογοήτευση...
Υπήρξε βέβαια ένα μονοήμερο ταξιδάκι στο Λονδίνο που έκανε τη διαφορά. Δεν πειράζει. Ένας μύθος έπεσε (προς μεγάλη χαρά του συζύγου μου που δεν τον συμμερίστηκε ποτέ). Από του χρόνου πάλι σε σταθερές αξίες... Και πάντα σε πόλεις που διαθέτουν τραμ. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάνει τη διαφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου