27.6.09

Ένα δίωρο στη ζώνη του λυκόφωτος

Σήμερα ήταν η μέρα που έπρεπε να πάω στο μικροβιολογικό εργαστήριο για να μου πάρουν λίγο παραπάνω αίμα διότι αυτό που έδωσα την Πέμπτη για τις εξετάσεις μου δεν έφτανε γιατί η κοπέλα δεν υπολόγισε σωστά! (ασχολίαστο)

--

Σήμερα ήταν η μέρα που έπρεπε να πάω στη wind για να ζητήσω να κάνουν τον λογαριασμό του κινητού μου ηλεκτρονικό και να πάψουν να μου τον στέλνουν ταχυδρομικώς.
Προτίμησα ένα κεντρικό κατάστημα... και έχοντας στα χέρια μου ό,τι θεώρησα απαραίτητο, δηλ. τον τελευταίο λογαριασμό και την ταυτότητά μου, μπήκα...
- Καλημέρα σας, θέλω να κάνω τον λογαριασμό μου e-bill
«Μαρία, ξέρεις πώς γίνεται ο λογαριασμός e-bill;»
«Άνοιξε να συμπληρώσεις μια αίτηση κι έρχομαι»
ΟΚ, σκέφτηκα, τώρα θα δώσω τον λογαριασμό, θα περάσουν τον κωδικό πελάτη και θα τυπωθεί η αίτηση συμπληρωμένη, θα την υπογράψω και τελείωσα... γιατί έχω αργήσει και για το κομμωτήριο...
- Ταυτότητα έχετε μαζί σας;
- Βεβαίως, ορίστε! (Δίνω μαζί και τον λογαριασμό)
Τυπώνεται η αίτηση ΚΕΝΗ και η άλλη υπάλληλος φωτοτυπεί την ταυτότητα... «Ανοιχτό αντίγραφο κάνε για να φαίνεται στο fax»
(FAX; ΤΙ FAX; ΠΟΙΟ FAX; πού είμαι; στη ζώνη του λυκόφωτος;)
Βγαίνει το αντίγραφο της ταυτότητας, το παίρνει η πρώτη υπάλληλος και αρχίζει να συμπληρώνει την αίτηση χειρόγραφα. Μετά αρχίζει να ζητάει στοιχεία του λογαριασμού, τα οποία όμως έχει μπροστά στα μάτια της... νούμερο κινητού, ΑΦΜ, διεύθυνση, ΔΟΥ κι άλλα τέτοια... Αφού αντιλαμβάνεται ότι έχει όλη την πληροφορία, τελειώνει με τη συμπλήρωση, μου δίνει να υπογράψω και μετά ρωτάει την δεύτερη υπάλληλο... «Μαρία, πότε ενεργοποιείται αυτό;» και η απάντηση: «Παίρνει καιρό γιατί η αίτηση πρέπει να σταλεί με εσωτερικό ταχυδρομείο δηλαδή θα φτάσει Αθήνα σε καμιά 10αριά μέρες...»
Εδώ πια έχω παραδώσει πνεύμα και το μόνο που αποφασίζω να πω χαριτολογώντας και χωρίς καμία αίσθηση κριτικής (τι φταίνε κι αυτές οι έρμες!)....
- Βρε κορίτσια, αν άκουγε κάποιος τον διάλογο χωρίς να βλέπει που είμαστε θα έλεγε ότι η σκηνή διαδραματίζεται στα ΕΛΤΑ το 1984...
Χαμογέλασαν συγκαταβατικά και όταν ρώτησα πως θα λάβω τους κωδικούς η απάντηση ήταν: φυσικά με SMS στο κινητό σας, αλίμονο, αυτά γίνονται ηλεκτρονικά... μόνο που θα αργήσει λίγο... βλέπετε μέχρι να φτάσει η αίτηση στην Αθήνα...
ΓΚΝΤΟΥΠ!!!

Στο διπλανό ταμείο όλη αυτή την ώρα διαδραματιζόταν άλλη οπερέτα...
Κυριούλης απροσδιορίστου ηλικίας, εκείνο το μεταξύ-60-και-90-δεν-ξέρω-πόσο-είναι-γιατί-δείχνει-ταλαιπωρημένος.
- Κυρία, εγώ είχα ΝΤΕΛΑΣ αλλά τη σταμάτησα τον Απρίλη και γύρισα στον ΟΤΕ και τώρα η ΝΤΕΛΑΣ μου έστειλε λογαριασμό 169 ευρώ κι όταν πήρα να πω ότι δεν έχω ΝΤΕΛΑΣ μου είπαν να περιμένω άλλον λογαριασμός να έρθει και μετά να έρθω. Και ήρθε άλλος λογαριασμός αλλά δεν ξέρω τι είναι. Θα μου πείτε;
Η υπάλληλος παίρνει τα χαρτιά τα μελετάει και απαντάει:
- Ο δεύτερος λογαριασμός είναι πιστωτικός και η ΤΕΛΑΣ σας χρωστάει τώρα 8 ευρώ και για να τα πάρετε θα πρέπει να τηλεφωνήσετε στην ΤΕΛΑΣ να δώσετε τα στοιχεία σας κι εκείνοι θα σας πουν από ποιο κατάστημα να πάτε να πάρετε τα 8 ευρώ.
Το ότι το τηλέφωνο που έπρεπε να πάρει ήταν στην Αθήνα και με την αναμονή και πάνω κάτω στην πόλη να πηγαινοέρχεται θα του στοίχιζε μάλλον πάνω από 8 ευρώ... αυτό του το άφησαν για έκπληξη...

--

Σήμερα θέλησα να κινηθώ με ΤΑΧΙ δεδομένου ότι είχα μεγάλη βόλτα στο κέντρο και από το ένα σημείο στο άλλο οπότε το parking δε θα βόλευε.
Το όχημα και ο οδηγός του «πήγαινε» ήταν εξαιρετική εμπειρία. TOYOTA PRIUS πεντακάθαρο, με κλιματισμό, ο οδηγός νέος και ευγενέστατος.
Στο «έλα» όμως μας τα χάλασε.
Σειρά τα ΤΑΧΙ στην πιάτσα. Το πρώτο το είχε παρκάρει ο οδηγός και ήταν προφανώς κάπου γύρω για καφέ.
Το δεύτερο έγινε ιστορία μόλις μία κυρία αποφάσισε ότι προηγείται και αφού μου έδωσε μια σπρωξιά και μια κλωτσιά το πήρε κι έφυγε.
Το τρίτο μου κανε νόημα. Μπαίνω...
Πω, πω και τώρα που έχω ανάψει τσιγάρο;
- Να το σβήσετε διότι με ενοχλεί (το τσιγάρο το αναμμένο με μάρανε... ατμόσφαιρα τεκές)
Εντωμεταξύ έχει ξεκινήσει και πάει
Νόμιζα δε θα ΣΕ πείραζε
- Κι εγώ νόμιζα ότι απαγορεύεται
Ε, απαγορεύεται... αλλά... κανονικά, γιατί μπήκΕΣ; Αφού ΣΕ πειράζει το τσιγάρο. Εγώ καθόμουν εκεί στην πιάτσα, εγώ φταίω που μπήκες;
- Συγνώμη, πάτε καλά; Στην πιάτσα ήσασταν και μου κάνατε και νόημα. Σταματήστε να κατέβω ... και μερικά «γαλλικά» κλείνοντας με πολύ όμως δύναμη την πόρτα

--

Σήμερα λοιπόν έζησα ένα δίωρο στην πόλη, απ' αυτά που δίνουν πολύ υλικό!!!

1 σχόλιο:

Stazybο Hοrn είπε...

Η ενδεδειγμένη πρακτική για υπαλλήλους που είναι άσχετοι, είναι η εκ των προτέρων διερεύνηση του θέματος στο site της επιχείρησης, η εκτύπωση και προσυμπλήρωση της σχετικής φόρμας, και τελευταία η επίσκεψη και το ξεστράβωμα των υπαλλήλων.

Μία μπλόφα, επίσης, «επικοινώνησα με e-mail με τα κεντρικά και μου είπαν ότι διεκπεραιώνεται άμεσα, καθώς τους παίρνετε εσείς επί τόπου τηλέφωνο και τους μεταβιβάζετε με φαξ την αίτηση», βοηθάει επίσης.