Δεν ήμουν ούτε εγώ εκεί

Κάνοντας μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα σήμερα είδα ότι οι περισσότερες αναφορές είναι για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Άλλοι θυμούνται, άλλοι δε θυμούνται αλλά έχουν διαβάσει. Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ τη δική μου αναδρομή η οποία είναι λίγο περίεργη.

Θυμάμαι τα πάντα και πολύ χαρακτηριστικά, ενώ ήμουν μόνο 6 χρονών. Και ο λόγος είναι ένας. Απλά είμαι παιδί «μπάτσου». Ως μπατσοπαίδι λοιπόν, έχω να διηγούμαι διάφορα που συνέβησαν στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγώ και οι δύο αδελφές μου ήμασταν στο σπίτι μόνες. Η μαμά είχε πάει στο νοσοκομείο με τη θεία για να κάνουν επίσκεψη στο θείο. Αυτό είχε γίνει πολλές φορές εκείνες τις μέρες, αλλά ήταν η πρώτη φορά που όταν η αδελφή μου σήκωσε το τηλέφωνο άκουσε τη μαμά μου να κλαίει και να φωνάζει ότι είναι αποκλεισμένη στο κέντρο της Αθήνας χωρίς τρόπο διαφυγής και με τη θεία καθισμένη στο πεζοδρόμιο να κλαίει και να οδύρεται. Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μου ήταν πολύ ψυχραιμότερη. Αρχίζουν τα τηλέφωνα και πάνω στην ώρα μπαίνει τρέχοντας στο σπίτι ο μπαμπάς. Είχε προηγηθεί και ένα τηλέφωνο από την «υπηρεσία», το οποίο του μετέφερε μέσες άκρες η αδελφή μου. Πότε μπήκε και πότε βγήκε δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Σκέφτηκα «πάει να σώσει τη μαμά μου και πρέπει να βάλει τη στολή του για να το κάνει αυτό». Μετά ησυχία. Οι αδελφές μου σε πανικό, εγώ στην κοσμάρα μου και μια περίεργη ψύχρα. Σε λίγο αρχίζουν να μαζεύονται στο σπίτι διάφοροι συγγενείς. Θείοι, θείες, ξαδέλφια (μέναμε και κοντά) και περιμένουμε όλοι ένα σήμα από τις «αποκλεισμένες». Μετά από πάρα πολύ ώρα φτάνουν επιτέλους ταλαιπωρημένες και κλαίγοντας. Βρέθηκε, λέει, κάποιος και τις λυπήθηκε και τις έφερε, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς.... Ναι, αλλά εμένα ο μπαμπάς μου που είναι; Ο μπαμπάς δεν είχε πάει να τις σώσει;

Ραδιόφωνο να παίζει σιγά, μια περίεργη φωνή να ακούγεται να λέει κάτι ακατάληπτα (κατά τη γνώμη μου πάντα) και μακρυά να ακούγεται μεγάλη φασαρία και κάποιος είπε «ακούτε τους πυροβολισμούς; χαμός γίνεται». Χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά μου τρέχει σαν τρελή να το σηκώσει. Η φωνή του μπαμπά λέει: «μας έχουν στο Αρχηγείο, μας ρίχνουν τώρα δακρυγόνα, θέλουν να κατέβουμε κάτω, εγώ και κάτι συνάδελφοι αρνούμαστε, φοβάμαι». Τελικά εκείνο το βράδυ όλοι μάλλον φοβόντουσαν. Και αυτοί που ήταν μέσα στο Αρχηγείο και αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Κι εγώ πιο πολύ απ' όλους γιατί δεν ήξερα πού είναι ο μπαμπάς μου. Κύλησε η βραδιά, έγινε ό,τι έγινε, το είδα τα επόμενα χρόνια στην τηλεόραση αλλά δεν πολυκατάλαβα κιόλας. Και μετά έμεινε η ιστορία. Η δική μας ιστορία ήταν ο μπαμπάς να «αποκαθηλώνεται» με συνοπτικές διαδικασίες το 1980 εν' όψει «σοσιαλισμού», εγώ να μεγαλώνω μέσα σ' ένα μπέρδεμα τρώγοντας και λίγο ξύλο σε μια πορεία (ακόμα φέρω βαρέως το ότι φώναζα ότι ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός για να τη βγάλω καθαρή) και κατέληξα σήμερα τροχός κι εγώ της μεγάλης άμαξας.

Και μέχρι σήμερα είχα την τύχη να συναντήσω αρκετά από εκείνα «τα παιδιά» στη ζωή μου. Όχι τα παιδιά που έγιναν τηλεοπτικές φίρμες και μεγαλουργούν στην πολιτική ζωή της χώρας.
Από τους άλλους, που χρειάστηκε να δουλέψω δίπλα τους γύρω στα 10 χρόνια μέχρι να μάθω (κι αυτό τυχαία, πάνω σε μια κουβέντα) ότι ήταν ΕΚΕΙ.
Και το πιο εντυπωσιακό ήταν η λάμψη στα μάτια της Μαρίας που γεννήθηκε πολλά πολλά χρόνια μετά και που γι' αυτή είναι το πολυτεχνείο ότι για μένα το 1940. Νομίζω ότι είναι πολύ περισσότερο περήφανη τώρα για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται!